EPILOG

Obudziłam się, a raczej zostałam obudzona przez swojego ukochanego, który przygotował mi pysznie wyglądające śniadanie. Nie powiem, jak na niego to bardzo ambitne, bo nigdy nie rwał się do gotowania. Ogólnie od samego początku zaczął mi słodzić. Czyżby coś na rzeczy?

- Ej, Lewus, co ty dzisiaj taki kochany? – spytałam, przyglądając się bacznie Lewandowskiemu i zajadając się bardzo dobrą, trzeba przyznać, kanapką.

- Ja zawsze taki jestem… - uśmiechnął się szeroko, wzruszając ramionami.

- Nie, nie.. dzisiaj coś taki inny. Stało się coś? – nadal pozostawał pod ostrzałem moich podejrzliwych pytań.

- Kocham cię po prostu. – odparł i wychylił się zza stołu, żeby pocałować mnie w policzek.

- Nie, to nie jest ten Robert.. – pokręciłam głową, zastanawiając się nadal co jest na rzeczy.

- Musimy kupić ekspres do kawy.. -  stwierdził, rozglądając się po pachnącej jeszcze świeżością kuchni.

- Jej, przystopuj. Mamy czas, niedawno co uporaliśmy się z urządzeniem tego wielkiego domu.. – uśmiechnęłam się delikatnie, odnosząc talerze do zmywarki.

- Okej, okej.. tak tylko mówię. – znów wzruszył ramionami. – Ubieraj się już.

- Jezu, nie wytrzymam z tobą dzisiaj, człowieku! – westchnęłam i mimo wszystko podreptałam na górę, do naszej sypialni, gdzie mieściła się nasza wspólna garderoba. Tak ogólnie jestem bardzo zadowolona z wyglądu naszego domu. Zawsze o takim marzyłam, kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką. Za pomocą Ewy, Agaty, Jenny i Cathy udało mi się wszystko urządzić, rozplanować i wykonać w dość krótkim odstępie czasu. Jestem bardzo szczęśliwa, że poznałam tych wszystkich ludzi, tu, w Dortmundzie. Mimo, że bardzo brakuje mi Vanessy, czy Majki (niestety została w Poznaniu, bo razem z Mario uznali, ze to jednak nie to), to jednak nie myślę o tym tak często. Zawsze mam jakieś urozmaicenie, to wszystko dzięki nim..

Robert zafundował mi dzisiaj podróż nad jezioro, które znajdowało się na obrzeżach Dortmundu. Bardzo piękne i spokojne miejsce, w końcu mogliśmy pobyć tylko sami. Było naprawdę wspaniale, tym bardziej, że podczas romantycznej kolacji Lewandowski przyklęknął przede mną i ofiarował prześliczny pierścionek z niewielkim diamencikiem, pytając, czy zechcę upieczętować naszą miłość przed Bogiem. Oczywiście, zgodziłam się, stając się najszczęśliwszą kobietą pod słońcem…

Lewandowski miał wypadek!

Robert Lewandowski (24l.) razem ze swoją ukochaną Wiktorią Kochańską (20l.) wybrali się na małą wycieczkę rekreacyjną za Dortmund, z pewnością, żeby odpocząć trochę od mediów i codziennego życia. Jak dowiedzieliśmy się od mamy napastnika, Lewandowski poprosił tam swoją ukochaną o rękę. Wszystko wskazywało na to, że będzie to najszczęśliwszy dzień w ich życiu. Niestety, około godz. 21.00 prowadzony przez Kochańską samochód zderzył się czołowo z tirem. Więcej szczegółów już niedługo. 

Narzeczona Roberta Lewandowskiego nie żyje!

Niestety Wiktoria Kochańska (20l.), niedługo ciesząca się mianem narzeczonej jednego z najlepszych polskich piłkarzy zmarła dzisiaj w godzinach porannych. Jej obrażenia były tak duże, że lekarze nie dawali jej dużych szans, nie przestając jednak pomagać jej w walce. Jak się dowiedzieliśmy stan Roberta Lewandowskiego jest stabilny. 

Z relacji świadków wynika, że wszystko wskazywało na to, że to strona pasażera zostanie dobitnie zmiażdżona. Jednak Wiktoria, chcąc uchronić swojego ukochanego, wymanewrowała tak, że to jej strona została przygnieciona kilka razy większym tirem. Na miejscu zdarzenia pojawiło się wiele osób, próbujących ratować parę. Strona kierowcy jednak wymagała pomocy straży pożarnej, przez co stracono sporo czasu. Kochańska zaczęła się wykrwawiać. Miała duże obrażenia zewnętrzne, ale to jednak wylew wewnętrzny okazał się ostatnim i dobitnym ciosem dla 20-latki.

 Zostanie na długo w naszej pamięci, jako uśmiechnięta szatynka, z wielkim i odważnym sercem. 

Na pogrzebie Wiktorii pojawiło się bardzo wiele osób. Każdy był poruszony tragiczną śmiercią tak młodej osoby. Nikt nie spodziewał się, że tak to się wszystko zakończy. Po mszy, wszyscy zgromadzeni udali się na cmentarz, by towarzyszyć Wiktorii w ostatniej drodze..

- Dlaczego, powiedzcie mi dlaczego?! To ja miałem zginąć, nie ona! – wykrzyczał zrozpaczony Lewandowski, zaraz po zakończeniu ceremonii. Jego policzki były całe mokre od łez, a serce z rozpaczy rozpadało się na miliony kawałeczków.

- Nikt tego nie wie, Robert.. Nam też jej brakuje i to cholernie… - powiedział łamiącym się głosem Kuba Błaszczykowski. Ten, dzięki któremu para do siebie wróciła.

- Czemu musiałem pić? Czemu musiałem ją brać nad do pieprzone jezioro? Mogłem oświadczyć jej się w domu, albo w restauracji za rogiem.. Teraz świętowalibyśmy razem, planowalibyśmy ślub.. Pewnie kłócilibyśmy się o świadków, o liczbę gości.. – wyliczał napastnik, który nie ukrywał łez.

- Lewy, nie zadręczaj się tak. Widocznie tak musiało być, tak zaplanowano to sobie tam, na górze. Wiem, że cierpisz, ale nie poddawaj się! Przecież wiesz, że ona teraz na ciebie patrzy i znając ją wyzywa, że się rozklejasz.. – odezwał się Goetze, uśmiechając lekko.

- Dokładnie, nie płaczmy! Idźmy dalej przed siebie.. Ona na pewno nie chciałaby, żebyśmy się zadręczali. Kochajmy ją, pamiętajmy o niej.. Ale nie cierpmy.. ona tego nienawidziła. Słyszysz, Lewy? – powiedziała ze łzami w oczach Vanessa, która w środku sama miała ze sobą duży problem. Cierpiała w takim samym dużym stopniu, jak Lewandowski, może nawet większym. Ale nie dawała po sobie tego poznać. 

- Tak wiem.. Ale ja nie mogę.. Cały czas mam ją przed oczami uśmiechniętą.. Tego nieszczęsnego dnia rano.. Kiedy zrobiłem jej śniadanie, obsypywałem czułymi słówkami, ona od razu coś wyczuła.. śmiałem się z niej, bo idąc z łazienki do pokoju poślizgnęła się i zaliczyła imponującą glebę. – wspominał Lewandowski, uśmiechając się przez łzy.

- Damy radę, Robert. Walczmy dla niej. – odparła drżącym głosem Maja i przytuliła przyjaciela.

Po kilku latach życie Roberta powróciło mniej więcej do normy. Codziennie rano, kiedy wstawał z ich ukochanego łóżka, spoglądał na szafkę nocną, na którym widniało zdjęcie uśmiechniętej Wiktorii. Myślał o niej bardzo często, ale już nie z bólem.. Z uśmiechem, tak jak ona by sobie tego życzyła. Pierwsze miesiące po śmierci ukochanej bardzo przeżywał, nie miał powodu do życia. Zamykał się w swoim pokoju zaraz po skończonym treningu i siedział tam do późnego wieczora, niemal nic nie jedząc. Ale na pomoc ruszyli przyjaciele, którzy nie opuścili go ani na krok. Teraz potrafi już z powrotem żartować, cieszyć się.. choć czasem wieczorem uroni łzę, wspominając ich  romantyczne, czy śmieszne sceny z ich bądź co bądź krótkiego, wspólnego życia. Cały czas doskonale pamiętał minę Wiki, która zszokowana stała przed nimi w samym ręczniku, przy początku ich znajomości.. pamiętał jak dziewczyna na bankiecie założyła zbyt wysokie buty i bała się schodzić ze schodów.. kiedy zamknęli im hotel i myśleli, że będą spać na ławce.. kiedy poszli się kąpać w basenie za hotelem i Wiktoria uciekała przed chłopakami, bo miała na sobie tylko strój kąpielowy.. kiedy zamienili się pokojami i musieli spać ze sobą w jednym łóżku.. kiedy oglądali razem horror i potem Kochańska bojąc się, śpieszyła do wyjścia i przewróciła się w łazience.. ich biegi i pierwszy pocałunek, pierwszy raz.. wszystko, dosłownie wszystko. Bardzo lubił wracać pamięcią do tamtych czasów.

- Kochanie, gdzie położyłaś moją… A tu jest! – powiedział bardziej do siebie Lewandowski, który szukał swojej komórki.

- Dalej, bo wychodzimy, przecież się umówiliśmy.. Wiesz, że Kuba nie lubi spóźnialstwa! – krzyknęła z dołu jego kobieta.

- No idę przecież, idę.. – mruknął, poprawiając koszulę. Spojrzał na zdjęcie dawnej miłości, uśmiechnął się do niego i ruszył na dół.

- Robert no! Ile można czekać! Nic nie zmieniłeś się od czasów Poznania, nic! – zrzędziła Majka Krogulska, patrząc jak jej ukochany zakłada buty.

- No gotowy już jestem, co krzyczysz.. – odparł spokojnie brunet, biorąc swoją ulubioną bluzę. Uśmiechnął się do Krogulskiej, dając jej soczystego buziaka w usta, tak na udobruchanie. Ta tylko kopnęła go delikatnie w tyłek, zamykając drzwi. – Wzięłaś znicze?

- Tak, mam je tutaj. – podniosła białą reklamówkę, brzękając szklanymi przedmiotami.

- Aż tyle? – spytał zdziwiony.

- Nie wiem, zostanie na później.. Mam nadzieję, że chłopacy nie zapomnieli? Troszkę już znam twoich klubowych kolegów.. – westchnęła, uśmiechając się delikatnie i łapiąc ukochanego za rękę.

- Nie, o Wiktorii nigdy nie zapomną..Tydzień temu każdy się odmeldował albo z świeżymi kwiatami, albo ze zniczem. Jej grób jest dzięki nim taki kolorowy..

- Czyli taki jaką ona zawsze pozostanie. – uśmiechnęła się delikatnie blondynka, wspominając przyjaciółkę. – Dobra, masz rację.. Już tyle lat chodzimy tam regularnie z chłopakami, chyba weszło im to w nawyk… Przesadziłam trochę. Ale zobacz, specjalnie dla niej znalazłam taki żółto-czarny!

- Na pewno się ucieszy.. – odparł Lewandowski z uśmiechem.

Znajomi Wiktorii z Poznania, piłkarze kadry, Borussii Dortmund i Kolejorza regularnie chodzą razem na grób przyjaciółki. Mimo wszystko zawsze to miejsce dobrze im się kojarzy. Zawsze opowiadają jej jakieś śmieszne sytuacje z treningów, choć nie tylko.. Codziennie ktoś tam jest, ktoś z nią rozmawia.. Nikt nigdy o niej nie zapomniał. Zwłaszcza Lewandowski. Razem z Mają doczekali się pierwszego dziecka, córeczki, którą nazwali Wiktoria. Mama często opowiada jej o swojej wspaniałej przyjaciółce, a tata o idealnej kandydatce na żonę. Wiki zawsze z uwagą wysłuchuje ich, co wieczór prosząc o kolejne, często zabawne opowieści o swojej imienniczce. 

Życie jest krótkie, ale miłość wieczna. 

 Właśnie ten gif opisuje mój aktualny stan. Jest mi tak bardzo przykro, ale nic nie trwa wiecznie.. Pamiętam jeszcze, jak dodawałam prolog, a teraz już epilog.. Bardzo szybko to zleciało. Ale przez ten czas poznałam wielu naprawdę wspaniałych osób, które bardzo mi pomogły. Ja od strony pisarskiej myślę też się rozwinęłam, polepszyłam ogólny stan składania zdań... Nie ma jakiejś negatywnej rzeczy, którą mogłabym tu napisać, wynikającej z założenia bloga. Jest to absolutnie najlepsza decyzja, której nie żałuję i nigdy nie będę żałowała.. Dziękuję serdecznie każdej, ale to naprawdę każdej osobie, która zaglądała tutaj i komentowała moją twórczość. To bardzo mi pomagało. Wiem, nie spodziewałyście się takiego zakończenia, nie kochane? Ale ja lubię zaskakiwać. Całe opowiadanie praktycznie było o ich szczęśliwym życiu.. Musiałam coś na koniec zmienić, żeby choć w małym stopniu utkwiło w Waszej pamięci. Na chwilę obecną robię sobie małą przerwę w pisaniu. Mam nadzieję, że wszystko dopomoże i pozwoli mi stworzyć coś nowego. Ale nie obiecuję, bo to jest bardzo czasochłonne, a ja? Same wiecie, latam wszędzie :) 

DZIĘKUJĘ, KOCHAM I NIGDY NIE ZAPOMNĘ! ♥