Rozdział 4.

Słuchając muzyki i patrząc przez okno na rozpływające się lasy i łąki, ulice i domy zasnęłam. Po jakimś nieokreślonym dla mnie odstępie czasu poczułam jak ktoś delikatnie mną potrząsa.

- Śpioszku, jesteśmy już na Belwederskiej! – usłyszałam radosny głos przyjaciółki i mimowolnie się uśmiechnęłam.

- Już? – zapytałam, trąc oczy.

- Chyba dopiero! Myślałam, że ta droga się nie skończy! – powiedziała przewracając oczami. Ja poprawiłam włosy i biorąc głęboki wdech wstałam z siedzenia. Ojej, to był błąd. Przez te dobre 2 godziny jazdy moje nogi i ogólnie ciało odmówiło posłuszeństwa. Cała ścierpnięta wyszłam z autokaru i cieszyłam się świeżym powietrzem, malowniczym hotelem i widokiem wokół niego. Było ekskluzywnie, nowocześnie i zielono. Ślicznie! Od razu pomyślałam, że będę miała gdzie biegać rano, lub wieczorem. Zielony, śliczny park obok hotelu wyglądał zachęcająco. No i też nie mogłam doczekać się ujrzenia moich ulubieńców. W tym momencie powinnam się chyba stresować, ale w takich warunkach zupełnie zapomniałam o stresie, kłopotach czy niezadowoleniu. Liczyło się teraz tylko to co jest tu i teraz. Uśmiechnięta odebrałam od kierowcy moje pakunki. Ludzie w autokarze, którzy z nami jechali robili zdjęcia przez szyby, rozmawiali i też zachwycali się tym widokiem. A ja tu zostaję na cały miesiąc! Bajka.

- Ślicznie, nie? – podeszła do mnie przyjaciółka.

- Jeszcze się pytasz? – zaśmiałam się. – Idziemy?

- Jasne, już mam motylki w brzuchu! – powiedziała podekscytowana. Weszłyśmy do hotelu. Było w nim tak samo pięknie jak i na zewnątrz. Przywitała nas ciepło uśmiechająca się pani recepcjonistka.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc? – zapytała miło. Bidulka, cały czas musi powtarzać tą kwestię. Pewnie w domu, kiedy przyjdą do niej goście, to ona machinalnie z uśmiechem pyta, czy w czymś może pomóc.. Uśmiechnęłam się do własnych myśli.

- Dzień dobry. – powiedziałyśmy, starając uśmiechać się podobnie ciepło co i ona. Van pokazała wszystkie bileciki i uprawnienia.

- No dobrze, proszę, o to klucz do waszego pokoju. – dała nam klucz z napisem 312 oraz kartę do pokoju ( ja wzięłam i schowałam te klucze na " czarną godzinę" ) – Życzę miłego pobytu! – dorzuciła.

- Przepraszam, czy mogła by jeszcze nam pani powiedzieć, kto ma pokój obok nas? – zwróciłam się do kobiety.

- Jasne. – zerknęła do wielkiego zeszytu, czy jak to tam się zwie. – W pokoju 311 zamieszkuje pan Błaszczykowski z panem Piszczkiem, a w 313 pan Lewandowski i Szczęsny. – odparła miło. Na te słowa moje serce się jeszcze bardziej rozpromieniło.

- A Przemek Tytoń? – zapytała Van.

- On ma pokój… - zerknęła do zeszytu. – 216.

- Dziękujemy bardzo! – weszłyśmy do sporej windy. Wjechałyśmy na nasze 3 piętro i wtedy wpadłam na jakiegoś piłkarza.

- Ojej, przepraszam. – powiedziałam speszona.

- Spoko, to trochę moja wina. – odpowiedział. – Jestem Wojtek. – dodał i wyciągnął do mnie rękę.

- Nie musisz mi się przedstawiać.. – zaśmiałam się. – A ja Wiktoria, to jest Vanessa – pokazałam na moją przyjaciółkę. – Z tego co wiem, jesteśmy waszymi sąsiadkami. – dodałam.

- O, jak milutko. – zaśmiał się bramkarz. – Lewy się ucieszy.

- Nie tylko on – wtrąciła moja przyjaciółka.

- Zamknij się!

- Dobra, dobra.

- No, to widzę, ze Robercik podwójnie się ucieszy. – zaśmiał się Wojtek.

- Wojtek, błagam, zachowaj to dla siebie, okej? – prosiłam go.

- Jasne, jasne. Ale wiesz.. kiedy będzie się wahał czy coś, nie obiecuję, że delikatnie nasunę mu co jest na rzeczy..

- Dobra, niech ci będzie. Ale tylko w ostateczności?

- Oczywiście! – uśmiechnął się, a ja odwdzięczyłam mu się tym samym. – Ooo! Jak będziesz z nim rozmawiać, to pokaż mu ten uśmiech, jest śliczny. – skwitował.

- Dziękuję, ale nie praw mi tu komplementów, bo będę cała czerwona.. – już poczułam, że delikatnie moje policzki zmieniły swoją barwę.

- Przepraszam, siła wyższa. – zaśmiał się Wojtek.

- Okej, teraz pójdziemy.. znaczy teraz to już ja pójdę. – powiedziałam zdziwiona nieobecnością przyjaciółki. Fakt, trochę się zagadałam,  a ona nie tracąc czasu i kłótni o to, kto pierwszy idzie wziąć prysznic sprytnie to wykorzystała. – Pójdę teraz do pokoju, rozpakuję się i wejdę najwyżej do ciebie za jakieś 20 minut, jeśli nie sprawi ci to kłopotu.. – zaczęłam. Lekko się wprosiłam, ale chciałam jeszcze pogadać z nim, a jeszcze bardziej zobaczyć Lewego.

- Jasne, oczywiście. Czekam! – powiedział Szczęsny i poszedł tam, gdzie miał iść, zanim na niego nie wpadłam… 

___________________________

Wybaczcie, że rozdział jest krótki, w następnych się poprawię. Zostawiam do waszej oceny c: