Rozdział 15.

Stanęłam niepewnie w drzwiach pokoju 313. Z pytającym wzrokiem patrzyłam na Roberta.

- Witamy w skromnych progach. – zaśmiał się.

- Czyli się zgodziłeś? – spytałam.

- No a jak inaczej? – uśmiechnął się. – Byłbym debilem, gdybym się nie zgodził. – przewrócił oczami i wziął ode mnie torby.

- Gdzie mam się rozkładać? – spojrzałam na niego z uśmiechem.

- Tutaj. – wtrącił się Wojtek, pokazując puste miejsca w szafie i szafkach. On sam też już zapinał torby i założył je na ramie. – Miłego mieszkania tutaj. Na szczęście Robert nie chrapie, a jeśli już to bardzo cicho, więc będziesz wyspana. No, chyba, ze.. dobra, nie wkurzam was już. – zaśmiał się i wszyscy wyszli z pokoju. Ja wzięłam się za torby i powkładałam ciuchy w komody i szafki. Zapowiadało się, że będę tutaj już do końca, więc porozkładałam też przy okazji kosmetyki w łazience, bo miałam tu spędzić miesiąc, a wiadomo, że denerwujące jest cały czas sięgać po kosmetyki czy ogólnie ciuchy do walizek, toreb i tym podobnych. Kiedy skończyłam się rozkładać Lewy wszedł do mnie i oparł się o framugę drzwi.

- Łoo, dawno nie miałem w łazience damskich kosmetyków...  – powiedział z uśmiechem. - Chcesz coś zjeść? – spytał.

- Powiem ci, że trochę tak. Chociaż nie powinno się jeść po 22.. – uśmiechnęłam się do niego.

- Oj tam, dzisiaj można zrobić wyjątek. – puścił mi oczko.

- Dobra, to ja się w coś ubiorę, bo chyba tak nie wypada iść. I w ogóle wydadzą nam kolacje o tej godzinie?

- Chyba nie, ale zawsze możemy wejść do kuchni i sami sobie ugotować. – zaśmialiśmy się z wizji wspólnego gotowania.

- No tak, tam jeszcze nas nie było. Okej, to teraz kochany mógłbyś już opuścić łazienkę, będzie szybciej. – uśmiechnęłam się i delikatnie popychałam go. 

- Skoro muszę.. – zrobił smutną minkę i opuścił łazienkę. Ja miałam na sobie tylko jego koszulkę z Borussii Dortmund, którą często zakładałam do spania w domu. Wzięłam uszykowane już wcześniej ciuchy i nałożyłam je na siebie. Wyszłam z łazienki, Robert grzebał coś w laptopie.

- Idziemy? – spytałam. W odpowiedzi ujrzałam promienny uśmiech współlokatora, który właśnie schodził z wygodnego, dużego i dwuosobowego łóżka..? – Ej, przecież tutaj były dwie jednoosobówki.. – stwierdziłam ze zmarszczonym czołem.

- Podziękuj naszym kochanym przyjaciołom. – uśmiechnął się.

- Mogłam się domyślić.. – pokręciłam głową. – Ale w sumie to i nawet wygodniej, bo więcej miejsca mamy. – zaśmiałam się. – A skąd to łóżko?

- Od was z pokoju. No bo teraz kiedy jest tam Piszczu i Wszołek, no to wiesz.. Przyjaciółki śpiące razem – słodko i normalnie, ale koledzy.. raczej nie. – zaśmiał się. – I z tym łóżkiem to nie tylko wygodniej. – uniósł brwi  i dźgnął mnie palcem w brzuch. – Aha, tutaj masz klucze od pokoju, tak jak to miałaś wcześniej. Tak na czarną godzinę – uśmiechnął się, cytując mnie. Ja też się uśmiechnęłam i wyszliśmy z pokoju. Po chwili przez jadalnie udaliśmy się do kuchni. Tak jak Lewandowski przypuszczał, nie było tam nikogo. Udałam się prosto do lodówki. Kiedy ją otworzyłam ulżyło mi trochę.

- No, da się coś z tego zrobić. – uśmiechnęłam się. Lewy podszedł do mnie.

- Coś? Bardzo wiele. Dobra, siadaj, ja coś zrobię. – bezceremonialnie popchnął mnie i usadowił na blacie.

- No chyba żartujesz! – zeszłam z blatu. – To co mam robić? – spytałam patrząc jak piłkarz wyjmuje rzeczy z lodówki.

- Siedzieć i nie gadać!

- No Robert.. Chociaż powiedz mi co będziesz robił?

- Kolację. – spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

- Tyle to zdążyłam zauważyć. – odwróciłam od niego wzrok i obrażona usiadłam na krześle, które przywędrowało tu chyba ze stołówki. Wiedziałam, że kiedy udaję trochę obrażoną (bo nie wściekam się z reguły o takie drobnostki) to Robert zawsze mi odpuszcza i ulega. I tym razem się udało.

- Dobra, chodź. Pokroisz warzywa – powiedział uśmiechając się lekko. Ja niby trochę od niechcenia, ale z delikatnym uśmiechem wstałam i stanęłam obok niego.  – Zrobię spaghetti, ale takie trochę po piłkarsku.

- Co znaczy po piłkarsku? – spytałam.

- Musimy trochę uważać na to co jemy i starać się jeść zdrowe i niskokaloryczne rzeczy. Więc mamy parę sztuczek, które sprawiają, że potrawy są smaczne i wyglądają podobnie, ale są trochę zdrowsze. To spaghetti będzie miało trochę więcej warzyw, będzie takie po zdrowemu.. – zaśmiał się i spojrzał na mnie. -  Boże, gadam jak Pascal.  – przewrócił oczami.  – Zobaczysz potem. – dodał.  Podał mi nóż, deskę i warzywa, które miałam pokroić. Wzięłam się za nie, a Robert w tym czasie gotował makaron i robił sos. Kątem oka zauważyłam, że różni się trochę niż taki normalny, a raczej taki jaki ja robię. Na co dzień nie martwię się o kalorie, tłuszcze i takie tam. Nie miałam nigdy problemu z wagą. Tak jak mówiłam – jadłam dużo, ale nie było tego widać. Oczywiście ograniczałam jakieś hamburgery, kebaby, kfc, mcdonald, ale od czasu do czasu poszłam z przyjaciółmi i jadłam to bez wyrzutów. Zrozumiałam, że piłkarzom jest pod tym względem trochę trudno. Z zamyśleń wyrwał mnie głos Lewandowskiego:

- Ej, bo te pomidory ci w końcu uciekną! – nabijał się ze mnie, bo stałam z nieruchomo wyciągniętym nożem w kierunku pomidorów, drugą ręką trzymałam jednego z nich, gotowa do krojenia, lecz patrzyłam w przestrzeń. – O czym tak myślisz?

- Tak naprawdę o niczym. – pomrugałam oczami i zaczęłam kroić te nieszczęsne pomidory. – Myślałam o tym, że macie ciężko nie mogąc jeść wszystkiego co chcecie. – odparłam i zaśmiałam się z tego, że właśnie o tym tak rozmyślałam. – Ja bym tak nie przeżyła chyba.

- Lata praktyki i przyzwyczajenia. – mrugnął do mnie. Po kilku minutach nasze danie było już praktycznie gotowe. Robert zajął się dekorowaniem naszej "potrawy" z uciekającymi pomidorami, jak to nazwał. Ja natomiast wyszłam do stołówki i ogarnęłam jeden stół. Znalazłam jakiś biały obrus na parapecie, więc nałożyłam go. Z komody wzięłam świecznik z trzema świeczkami. A co! Robert się uśmieje, znając jego. Pobiegłam szybko do kuchni.

- Ej, masz jakieś.. – zaczęłam rozglądając się. Znalazłam zapałki i tak, żeby Lewy nie zauważył, wzięłam je i podbiegłam zapalić świeczki. W ostateczności zapaliłam tylko jedną, bo w końcu nie było to moje. – No dalej, idziesz?!  Bo umieram już! – krzyknęłam, bo mój brzuch tworzył coraz kolejne melodie. Wtedy Lewandowski z dwoma talerzami wszedł do jadalni i widząc stół, tak jak przypuszczałam zaśmiał się serdecznie.

- To w tobie uwielbiam. – dodał śmiejąc się. Położył talerze. – Smacznego – powiedział, ale ja nie odpowiedziałam po wtranżalałam już pyszne moim zdaniem spaghetti. Robert zaśmiał się widząc z jakim zapałem jem.  – Wiesz co? Nie wiem, czy to jest takie dobre, czy ty jesteś aż tak głodna?

- Jestem bardzo głodna, ale jest to przepyszne. – powiedziałam w odstępach kolejnych kęsów. Jadłam z takim zapałem, że można było pomyśleć, że tydzień nie miałam niczego w ustach! Ale kiedy głód mi już nie dogryzał, to z kolei jadłam, bo bardzo mi smakowało. – Przepraszam, że tak trochę niekulturalnie jem, ale siła wyższa. Znaj mnie ze wszystkich stron, skoro chcesz się ze mną kolegować. Żebyś potem się nie zdziwił. – zaśmiałam się. On uradowany spojrzał na mnie.

- To jest mega słodkie i naturalne. I to w tobie kocham. Nie przejmujesz się tym, czy jesteś z kimś kogo znasz całe życie, czy jesteś przy mnie – zawsze jesteś sobą. Lubię coś takiego. – uśmiechnął się do mnie. – Chcesz jeszcze? Bo zostało trochę.

- Tak, ale sama sobie nałożę, nie przeszkadzaj sobie. – powiedziałam i wstałam od stołu. Podśpiewując nałożyłam sobie jeszcze trochę spaghetti. Teraz dopiero zdałam sobie sprawę jak się zachowuję.. Ale to przyniosło same komplementy, więc nie mam co narzekać. Uśmiechnęłam się do siebie i ruszyłam do stolika. Robert właśnie kończył kolację. – Łoo, ej zaczekaj na mnie. – powiedziałam szybko siadając przy stoliku. On się tylko zaśmiał.

- I tak nie mam nic innego do roboty.. – westchnął. Ja tylko spojrzałam na niego spode łba.

- Dzięki.

- No żartuję przecież, grubasie. – zaśmiał się.

- Podwójnie dzięki.

- Za to cię nie przeproszę, bo to taka moja ksywka dla ciebie. Będziesz albo uparciuch, albo grubas. – wzruszył ramionami i uśmiechnął się do mnie. – Ale ten grubas to tak z miłościii – dodał i puścił mi oczko. Po kilku minutach opróżniłam cały talerz. Westchnęłam. Chyba za dużo.. – Ojej, czyżby grubasek miał dość?

- Zamknij się i zgaś świeczkę. – powiedziałam. Te wyzwiska to były tak jak z Van, były bardziej z miłości. Ja sama poszłam z talerzami do kuchni. Zauważyłam, że Lewy sprząta stół. Umyłam szybko talerze i ogarnęłam lekko miejsce pracy. Najedzona, trzymając się za brzuch ruszyłam z Robertem do pokoju. Pierwsze co zrobiłam wchodząc do niego to walnęłam się na łóżko. A, zapomniałam. Westchnęłam jeszcze głośno przed tym. Lewandowski spojrzał tylko na mnie i pokręcił głową. Wziął swojego laptopa z półki i usiadł obok mnie. Zmieniłam pozycję, bo chciałam widzieć co się dzieje w świecie. Sprawdził parę spraw na Facebooku, napisał post dla swoich fanów.

- Zaczekaj!!!! – krzyknęłam i wzięłam jego ręce z laptopa.

- Boże, co się stało? – spytał, nie wiedząc za bardzo co się dzieje.

- Ja, jako twoja fanka, która zagląda na tego funpage’a , wolałam, kiedy dodawałeś posty razem ze zdjęciem. – uśmiechnęłam się. – To taki mały prezent był dla mnie, jestem pewna, że oni też tak to obierają. Więc daj telefon. – powiedziałam i wzięłam od niego telefon. Wstałam szybko i stanęłam przed nim.

- O, patrzcie jak jej zdrówko powróciło!

- Zamknij się i się uśmiechnij. – powiedziałam i zrobiłam mu zdjęcie. Spojrzałam na podgląd. – Idealnie.

- Bo miałaś dobrego modela.

- Błagam, jestem dobrym fotografem, misiek. – stwierdziłam i przesłałam zdjęcie z telefonu na laptopa. – Jejku, jak szybko.. ja to muszę się męczyć z kabelkami i tak dalej.. opłaca się mieć taki wypas. – powiedziałam obracając cacko w rękach.

- No ba! – uśmiechnął się i po chwili udostępnił posta razem ze zdjęciem. – Kupię ci na urodziny. Kiedy masz?

- 10 marca. Ale przestań, nawet o tym nie myśl!

- Nono. – uśmiechnął się. Po jego minie widziałam, że i tak nie odpuści. Nie lubiłam, kiedy ktoś kupował mi takie mega drogie prezenty ( nie licząc rodziców), bo nie wiedziałam jak się odwdzięczyć.. – Ej.. patrz na to.. – powiedział i odwrócił laptopa w moją stronę. Tak jak się tego spodziewaliśmy, na wszystkich prawie stronach plotkarskich z nagłówkiem „Nowa miłość Lewandowskiego?” lub coś w tym stylu można było znaleźć zdjęcia z drogi do knajpki. Do tego jakieś durne teksty, że już niby od 2 miesięcy się spotykamy i tak dalej. Dopiero teraz mogłam przekonać się co myślą gwiazdy, kiedy przeczytają o sobie takie bzdury. I do tego mogłam się przekonać, że na tych stronach nie ma ani cienia prawdy! – Halo, żyjesz?

- Tak, sorry, zamyśliłam się. – powiedziałam mrugając oczami.

- Coś często ci się to zdarza. – zaśmiał się.

- Bywa. – wzruszyłam ramionami. – Trochę wkurzające jest to, że o tobie takie bzdury piszą. Jak to wytrzymujesz?

- Na początku się tym trochę przejmowałem, ale teraz już można powiedzieć, że mi to zwisa. Niczego nie zmienię, zawsze będą pisać. – odpowiedział. – Idę się kąpać. Chcesz coś na laptopie? – spojrzał na mnie.

- Tak, może z mamą pogadam albo coś. – uśmiechnęłam się. Kiedy Lewy mnie mijał, złapał za rękę.

-  Ale obiecaj, że nie będziesz czytała i przejmowała się tymi plotkami. – powiedział, patrząc na mnie.

- Okej, okej. Facebook – Skype. Nic więcej. – uśmiechnęłam się. – O której masz jutro trening?

- O 9.00 – powiedział smutno.

- Ojć.. Czemu tak wcześnie?

- Mnie się pytasz? Ja to bym chociaż o 11 zrobił.. Ale w Dortmundzie to mamy na 7.00, więc nie jest źle. – uśmiechnął się i poszedł do łazienki. Ja położyłam się na łóżku i tak jak obiecałam weszłam tylko na słynny portal społecznościowy. Popisałam chwilę ze znajomymi (oczywiście głównie o Robercie, bo co ich interesuje, jak ja się czuję) i weszłam na Skype'a. Akurat mama była dostępna. Pewnie czekała na mój telefon.  Czym prędzej nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Hej kochanie – ujrzałam mamę, ale i też tatę, rodziców Vaness, moją chrzestną, i słyszałam parę jeszcze głosów z mojej rodziny.

- No hej. – powiedziałam z uśmiechem. – Mnie w domu nie ma i już jakiś melanżyk?

- Ja ci dam melanżyk! – usłyszałam tatę i zaśmiałam się. – Spotkać się nie możemy?

- Jasne, że możecie. – uśmiechnęłam się do nich wszystkich.

- Opowiadaj jak tam? Poznałaś Roberta? Jacy oni są? Gdzie Van? – usłyszałam setki pytań od każdego z moich rozmówców.

- Ejej, spokojnie! – zaśmiałam się. – A więc.. U mnie jest świetnie, hotel jest wspaniały, atmosfera.. wszystko jak z bajki. Poznałam Roberta, jest mega miły i sympatyczny, tak jak w telewizji. Z wyglądem też jest tak samo – puściłam oczko do mojej chrzestnej, której też podobał się piłkarz.

- Ojejku, żałuję, że mam 32 lata, a nie 23.. – westchnęła ciocia.

- Ale powiedział, że wiek dla niego nie ma znaczenia!

- Ale to trzeba rozumieć, że mu się podobasz i że może być z młodszą, głuptasie. – przewróciła oczami moja młoda matka chrzestna.

- A gdzie moja córeczka? - odezwała się Anita, mama Ness. 

- A Van jest.. w łazience! – skłamałam, bo nie uzgodniłam z nią, czy mam mówić im od razu, ze są razem czy jak.. I w ogóle głupio gadać, że już śpimy nie u siebie.. No i pogawędziliśmy jeszcze na różne tematy. Jak mi ich brakowało! Wtedy z łazienki wyszedł Robert. Zaczęły się schody.

- Ej grubasie, ukradłaś mi koszulkę! – krzyknął wychodząc z łazienki. Ja stuknęłam się w czoło. No nie! Miałam nadzieję, że nie słyszeli, ale to było nie możliwe, bo zrobił to tak głośno, że nawet w drugim pokoju go usłyszeli. Kiedy zobaczył moją minę, spojrzał na mnie przepraszająco. Zza pleców wyciągnęłam koszulkę, którą wcześniej przymierzałam. I tak wiedzieli, że on jest tutaj, to przecież mógł się pokazać. W samych spodniach od dresu podszedł po swoją koszulkę.

- Dobry wieczór – powiedział nieśmiało, uśmiechając się lekko. Założył koszulkę i usiadł obok mnie. – Przepraszam. – wyszeptał. Ja tylko pokręciłam głową, dając do zrozumienia, że nic się nie stało.

- Cześć – powiedziały moje dwie mamy i mama Van. Miały minę, jakby anioła jakiegoś zobaczyły.

- Dobra, mamo, znaczy mamy, ja już muszę kończyć. Buziaki, pozdrówcie wszystkich. Kiedyś tam się odezwę, ale wiesz.. niedługo zaczną się mecze. Kocham was, pa! – powiedziałam z uśmiechem całując ich w powietrzu. Tak jak i szybko zadzwoniłam do mamy, tak samo, albo i szybciej rozłączyłam się. – Uff.. – powiedziałam zamykając laptopa. – Ty to też masz wyczucie czasu, nie ma co! – puknęłam go w głowę.

- Też cię kocham! – wytknął mi język, szukając pilota.

- Przepraszam bardzo, coś sugerujesz? – zaśmiałam się.

- Tak, że oboje bardzo się kochamy. – powiedział z uśmiechem, a ja nie wiedziałam, czy to był żart, czy miałam to też brać na poważnie…

_________________________________

No to jest i 15-stka. Bardzo serdecznie dziękuję tym, co mnie wspierają komentarzami, naprawdę pomaga! ♥ Jutro Dzień Wagarowicza, ktoś tu będzie świętował? :D No i oczywiście, już trzymam kciuki za nasze Orzełki! Buziaki! :**