Rozdział 28.

Kiedy się obudziłam, byłam przykryta miękkim, ale niezbyt ciepłym kocem, za co dziękowałam w myśli, bo przecież lato mamy. Mój wzrok jako pierwsze padł na szafkę nocną z wielkimi, czerwonymi cyframi, które uświadomiły mi, że jest już południe. Prawdopodobnie Robert obejmował mnie ramieniem, a ja jakoś nie spieszyłam się z oznajmieniem mu, że już nie śpię. Póki się nie zorientuje, mam chwilkę czasu na przemyślenia, które z jednej strony są potrzebne, a z drugiej tak mocno bolą.. Jeszcze nigdy, ale to nigdy nie miałam takiej sytuacji i nie czułam się aż tak skrzywdzona przez bliską mi osobę. Dobra, były rozstania z chłopakami i takie tam, ale to nie jest jednak to samo. Były chłopak nie jest osobą, którą zna się całe życie. Której tak bardzo, od wielu lat ufałaś. Nie, nie można tego porównywać. Mówią, że ważniejsza jest przyjaźń, niż miłość. Do tej pory się z tym zgadzałam, ale teraz? Teraz jestem temu przeciwna. Jak na razie to miłość mi pomaga, to miłość mnie uskrzydla i dodaje sił. Z pewnością gdyby nie Robert, to teraz bym już płakała. Ale dla niego się staram. I postanowiłam, ze nie uronię ani jednej łzy. Pójdę własną drogą i będę opierała się na miłości, skoro przyjaźń tak mnie o to potraktowała. Jeśli teraz stracę tą jedyną osobę, którą tak bardzo bezgranicznie kocham.. Nie, nie myślmy o tym. Co mi teraz da, że będę się zadręczać myślami, płakać i przeżywać? No pewnie to, że ulży mi i potem się polepszy. Ale ja nie potrzebuję łez, żeby się ogarnąć i być na powrót sobą. Przecież takie jest moje nastawienie – optymizm. Z nowymi, świeżymi postanowieniami, uznałam, że nie ma na co czekać i pokazać, że jestem, oddycham i wcale nie przechodzę załamania nerwowego. Odwróciłam się delikatnie. Robert uśmiechał się do mnie, a ja wysiliłam się trochę i zmusiłam kąciki swoich ust do uniesienia się. Nie wiem czy mi wyszło, ale bardziej zaintrygowało mnie to, co Lewandowski trzymał w prawej dłoni, niż to czy mój uśmiech był wiarygodny.  

- Skąd to masz zdjęcie? – spytałam zaciekawiona, od razu przechodząc do sedna sprawy. Byłam święcie przekonana, że gdzieś zgubiłam to zdjęcie, albo zostawiłam u siebie w Poznaniu.

- Dostałem od Wojtka, bo znalazł je pod szafą czy czymś tam. Kim jest dla ciebie Majka? – teraz on zadał mi pytanie. Na same wspomnienie jej uśmiechnęłam się. I to szczerze, bez żadnego wysiłku. Swój plan wcielam w życie.  

- A skąd wiesz, że ona ma na imię Majka? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie, coraz bardziej rozpromieniona. Robertowi chyba ulżyło, widząc, że nie zamierzam ryczeć cały dzień i noc.

- Bo jest napisane na odwrocie. – uśmiechnął się do mnie. – Ale i wiem, bo znam ją. – dodał, a ja zrobiłam wielkie oczy.

- Ale jak to? Skąd? – pytałam. Jaki zbieg okoliczności!

- Najpierw mi odpowiedz na to, co zadałem jako pierwszy. – podkreślił to ostatnie. W sumie miał racje, jakby nie było miał pierwszeństwo. Jak zawsze.. nie no dobra, to ostatnie powiedziałam z czystej złośliwości.  

- Majka jest moją przyjaciółką, z którą ostatnio straciłam kontakt. Rozjechałyśmy się. – powiedziałam smutno. - Poznałam ją na pierwszym treningu cheerleaderek. Od razu załapałyśmy wspólny język. Byłyśmy bardzo zżyte, ale pamiętałam też o Vanessie. – na moje twarzy pojawił się mały grymas. Nie byłam jeszcze gotowa mówić o Vanessie. – Ona bardzo mi pomagała od strony tanecznej. Też wiedziała dużo o tańcu, była dłużej cheerleaderką ode mnie, ale w ostateczności to ja jeździłam reprezentować poznański zespół na mistrzostwach. Bardzo się za nią stęskniłam. – podsumowałam opowieść o moim super Majku. Kiedy bym powiedziała to na głos, a ona była by w pobliżu, właśnie dostałabym po głowie, bo nie lubiła kiedy tak do niej mówiłam. – A ty? Skąd ją znasz?

- Jak już wspomniałaś, Majka tańczyła jeszcze przed tobą w KG*. No i wtedy wyszło tak jakoś, że na siebie wpadliśmy. My mieliśmy trening, a one obok ćwiczyły układ.  Tak gadka szmatka i jakoś załapaliśmy kontakt. I doszło do tego, że zakumulowaliśmy się. Ale nic więcej, po prostu kumple. Może by coś było, ale byłem przecież z Anią. – przewrócił oczami. No tak, Majka mówiła, że zakolegowała się jednym z zawodników. – Ale ja potem odszedłem do Borussii i nasz kontakt się urwał.

- Kurde, nie spodziewałam się, że tym jej kolegą, będziesz właśnie ty. – uśmiechnęłam się.

- Lewandowski jest wszędzie, kochana. – skwitował, wzruszając ramionami.

- Zdążyłam zauważyć. – puściłam mu oczko. – Ale fajnie! Niczym w jakimś filmie..

- Dirty Dancing? – zaśmiał się.

- O Jezu, weź już się odczep od tego filmu, bo jest jednym z moim ulubionych. – zagroziłam mu palcem przed oczami, na co objął mnie w pasie i pociągnął do siebie, całując delikatnie w czubek nosa.

- A tak poza tym, to jak samopoczucie? – spytał po chwili. Spojrzałam na niego, czując się już naprawdę dobrze. Sama jestem zdziwiona na to, jak szybko to się dzieje.  

- Coraz lepiej. – uśmiechnęłam się promiennie. – Jeszcze jak będziesz mnie tak pocieszał, to pewnie będzie jeszcze lepiej.

- A, no to cała przyjemność po mojej stronie. – szepnął.

Robert.  

Wiktoria przerwała nasze czułości, bo zadzwonił do niej telefon. Nie wiedziałem kto to, nie wiedziałem po co. Ale chyba wszystkiego nie muszę wiedzieć? Zdziwiło mnie tylko to, że wyszła z nim do łazienki. No cóż, nie zapowiadało się, że szybko wyjdzie, więc chwyciłem po laptopa i uruchomiłem go. Wpatrując się w znaczek Windows 7, który pojawił się na ekranie czekałem, aż sprzęt się włączy. No niestety, z moim starym, dobrym laptopem było coraz gorzej. Muszę chyba rozważyć kwestię wymiany.. Właśnie wtedy z łazienki wyszła moja ukochana, była mocno podirytowana.

- Co się stało? – spytałem, nie wiedząc co się dzieje. Ona spojrzała tylko na mnie, a w jej oczach dostrzegłem zdenerwowanie.

- Dzwonił nasz trener i tak po prostu zakomunikował, że mam przyjść na trening za godzinę, bo musimy przygotować układ na mecz Lech – Legia. Zapytałam, dlaczego dopiero teraz się o tym dowiaduje, a on mi na to: że trzeba było do Warszawy nie wyjeżdżać! Rozumiesz? Tak mnie wkurzył, że ręce to mi do tej pory latają. – mówiła wszystko szybko, gestykulując rękoma. Kiedy się denerwowała, lub próbowała coś wyjaśnić, zawsze tak robiła.

- Ale przecież nie dojedziesz w godzinę do Poznania.. – zmarszczyłem czoło.

- No wiem, ale tak się i to składa, że oni są tutaj. Bo to Legia będzie gospodarzem.. zawsze przyjeżdżamy tydzień wcześniej.. Ale to nie zmienia faktu, że mogliby mi wcześniej powiedzieć!

- Spokojnie, nie denerwuj się aż tak, bo zaraz przyjdzie Kuba i będzie chciał zaproponować ci masaż rozluźniający. – zaśmiałem się, przypominając sobie ostatnią akcję z tym związaną. Na Wiktorii twarzy też zagościł uśmiech. No, chyba się udało.

- Wolałabym nie powtarzać tego więcej, więc może faktycznie spuszczę z tonu. – odezwała się, uśmiechając. – Dobra, bo zaraz będę musiała wychodzić.. Muszę być wcześniej, bo nimi przewodzę, a nie mam zielonego pojęcia co będziemy tańczyć i jak.. – westchnęła i pomaszerowała do łazienki. Pokręciłem głową i spostrzegłem, że na ekranie widnieje już moja tapeta. Sukces! Oczywiście od razu ujrzałem napis informujący, że Mario dzwoni. Też ma daleko, żeby przyjść.. odebrałem.

- Elo elo, pięć dwa zero. – usłyszałem jego idiotyczne przywitanie, na które zareagowałem, uderzając się ręką w czoło.

- Ta, witam. – powiedziałem z lekkim uśmiechem. Patrząc na jego uradowaną mordę, nie ma bata, żeby się nie uśmiechnąć.

- Ej, ja tylko na sekundę. Był u ciebie Marco? – spytał poważnie.

- Nie, a co? Zgubiłeś kompana? Może gdzieś leży pod tymi brudami za tobą..? – naigrywałem się z niego, patrząc na imponująca górę ciuchów, śmieci, kartonów po pizzy.. Niedługo wysokością przebije Mount Everest!

- Odezwał się, ten którego laptopa potrafi zgubić! – odgryzł się, a ja sarkastycznie się zaśmiałem. – Jak mieszka z Wiktorią, to teraz się mądruje!

- Dobra, dobra. Od kiedy nie ma Marco? – wróciłem do głównego tematu, bo nie miałem ochoty na dalsze dyskutowanie o tym, kto ma lepiej, a kto gorzej.

- Od wczoraj wieczora. Tak polubił Wiktorię, że pomyślałem, że poszedł tam do was.. Kurde, wypuścić pijaka, to na noc nie wróci, no! – narzekał. Ach, ta męska przyjaźń.. Kiedy nie widzieli się dłużej niż dzień, po prostu fiksowali bez siebie.. Złośliwi dokuczali im, ale ja zachwycam się ich przyjaźnią. Każdy pewnie chciałby mieć takiego kogoś, kim są dla siebie chłopacy.

- Nie wiem, nie widziałem go. Możliwe, że tu był, ale pocałował klamkę, bo.. A zresztą byłeś. – machnąłem ręką.

- No właśnie i jak zaszedłem do siebie to też go nie było. Myślałem, ze się minęliśmy. – mówił i widziałem, ze coraz bardziej się denerwuje.

- Nie spinaj, na pewno zaraz wróci. Pewnie był na jakiejś bibie, a teraz zbiera się po niej. Zobaczysz, zaraz u ciebie będzie. – uśmiechnąłem się do niego. Sam zaciekawiłem się tym, gdzie Reus mógł być całą noc. Po polsku za wiele nie gada, nie zna Warszawy, nie wraca na noc.. Miałem nadzieję, że to co powiedziałem Goetze okaże się prawdą..

- Z kim rozmawiasz? – do pokoju wparowała Wiktoria, nie mogąc pohamować swojej ciekawości. – O hej, Mario! – przywitała go bardziej ekscytująco niż mnie kiedykolwiek. Zazdrosny? Nie. O Mario nigdy. Oni od samego początku bardzo się polubili, może ze względu na podobny wiek. Nic innego, tylko przyzwyczaić się do ich zażyłości.

- Siema! Jak tam? Idziesz gdzieś? – zapytał, widząc pewnie jej strój. No tak, ja byłem w dresie i zwykłej koszulce, ona w krótkich spodenkach, ładnej koszuli i dodatkach..

- No niestety. Muszę iść na trening. A raczej próbę, bo trening to jakoś tak dziwnie brzmi. – uśmiechnęła się. – Lecę, bo się spóźnię. Pogadamy kiedy indziej, nie?

- Jasne, dzisiaj widzę cię na meczu! – zagroził jej palcem, a ona uśmiechnęła się serdecznie.

- Oczywiście. Pa, Bobcio. – zwróciła się do mnie i cmoknęła w usta.

- O której wrócisz? – spytałem. Nie wiedziałem ile trwają te jej próby, nigdy na nich nie byłem..

- Ojejku, nie wiem. Zadzwonię do ciebie, może przyjdziesz potem po mnie? Zgadamy się. – rzuciła i nie czekając w ogóle na moją odpowiedź, wyszła z pokoju. No tak, typowe.

- Ej dobra, biorę Matsa i szukam tego zwiedzającego od siedmiu boleści. – uśmiechnął się. – Przyjdziesz z Wiką na mecz?

- Nie wiem jeszcze.. Po co mam oglądać takich patałachów..? Zobaczę. – odpowiedziałem sarkastycznie. Całe szczęście, że nie mamy dzisiaj normalnego treningu..

- Okej, życzę powodzenia! – powiedział i rozłączył się. No druga Wiktoria! Nie miałem co innego do roboty, więc wszedłem na facebooka, żeby dodać coś fanom. Właśnie, dawno tego nie robiłem! Miałem nadzieję, że redakcja coś naskrobała. Uff, oni są niezastąpieni! Napisałem krótko w dwóch językach coś o Euro i wszedłem potem na swoje prywatne konto. Wśród 20 zaproszeń, które dostawałem w dużym stopniu od fanów wyłapałem nazwisko Krogulska. Czyżby Majka? Ze zdjęcia profilowego, które i tak za bardzo nic nie dało, zdążyłem zauważyć, że jest blondynką, ma wpisane, że jest z Poznania.. zbieg okoliczności? Chyba nie. Dlatego więc zaakceptowałem. To otworzyło mi wiele możliwości, między innymi obejrzenie jej wszystkich zdjęć. Tak, to była Majka. Może do niej napiszę? Może pomoże mi pogodzić Wiktorię i Van? Mimo, ze Wika nie pokazywała tego już tak bardzo, mimo wszystko bolała ją ‘strata’ przyjaciółki..Do tego, powinna być w Warszawie, bo też tańczy w KG. Dobra, raz się żyje. Dodatkowo zachęciła mnie zielona kropka przy jej nazwisku.

Hej, Majka! Z tego co wywnioskowałem z zaproszenia mnie, pamiętasz jednak Poznań w 2008 J Przykro mi, że nasz kontakt się urwał. Jesteś w Warszawie? Jeśli tak, może spotkalibyśmy się jakoś?

Tego to się nie spodziewałam! Pan Lewandowski do mnie napisał? To zaproszenie wysłałam już chyba miesiąc temu, myślałam, że mnie już nie pamiętasz.. Boże, tyle lat! Koniecznie musimy się spotkać! Tym bardziej, że trąbią o tym, że jesteś z moją Wikusią! Słuchaj, bo ja dzisiaj nie idę na próbę, bo naciągnęłam sobie coś w śródstopiu, co nie jest zbyt groźne, bo chodzić chodzę, ale Szmyt mnie nie chce na treningu widzieć :c Może za pół godziny w Telimenie?

Jasne, mi pasuję. Tylko jak mógłbym Cię prosić, nie mów na razie nic Wice, okej?

Wedle życzenia! Do zobaczenia :*

Już nie odpisałem, bo zacząłem szykować się do wyjścia. Za pół godziny mam być tam, gdzie sama droga trwa 15? Za mało czasu jak dla mnie..

Kiedy wszedłem do kawiarni, Majka już tam siedziała. Uśmiechnęła się na mój widok. Też posłałem jej uśmiech i poszedłem do jej stolika. Od razu przybyła do nas kelnerka, z pytaniem co chcemy zamówić. Chciało mi się śmiać, bo strasznie kokietowała mnie wzrokiem. Lewandowski w kawiarni, sensacja. Mam nadzieję, że jednak moi ulubieńcy w postaci fotografów nie napstrykają mi zdjęć i nie dodadzą ich z tytułem: Zdradza swoją nową dziewczynę?

- Jejku, nic się nie zmieniłaś.. – powiedziałem, zaczynając rozmowę i siadając obok niej.

- A myślisz, ze ty.. Nie, zmieniłeś się. Jesteś więcej umięśniony, niż widywałam cię w Poznaniu. – powiedziała z uśmiechem, na co ja zaśmiałem się cicho. – Dobra, opowiadaj jak tam?

- Mimo wszystko za wiele u mnie się nie zmieniło. – wzruszyłem ramionami. – Nadal jestem roztrzepany.. – uśmiechnąłem się do niej, bo wiedziałem, że wedle niej, jest to moje najgorsza cecha. Zresztą pewnie nie tylko dla niej.. – Jedyną radykalną zmianą było to, że przejrzałem na oczy, jeśli chodzi o mój związek.

- No właśnie! – ożywiła się. – Jesteś z Wiktorią! Moją kochaną, słodką Wikusią! Z nią też tak dawno się nie widziałam. Pozwolisz, że spytam co u niej, hm? – uśmiechnęła się promiennie. Wcale się nie zmieniła. Nie tylko z wyglądu, ale z zachowania. Radosna i rozgadana.

- Nie wiem na jakim etapie skończyły się u was kontakty… trudno powiedzieć mi coś, bo znasz ją więcej ode mnie. – odparłem. No bo w sumie nie znałem Wiktorii wtedy, kiedy ona ją znała. Wszystko jakieś takie pokręcone..

- Ale zdrowa jest? Tańczy, kibicuje? – zalewała mnie lawiną swoich pytań.

- Tak, tak. Wszystko w najlepszym porządku.. – potwierdziłem, ale potem skrzywiłem się nieco. – Chociaż nie. Nie wszystko. To między innymi pokierowało mną, żeby do ciebie napisać i się z tobą spotkać.

- Jejku, coś poważnego? – jej oczy zwiększyły się, a ona nachyliła się do mnie.

- Nie, nie. Nie aż tak. – powiedziałem, bo zrozumiałem, że mogła opatrznie to zrozumieć. Po jej reakcji można było się domyśleć, że brała to cholernie poważnie. Podeszła do nas kelnerka, która podała nam kawy i odchodząc mrugnęła do mnie, na co nie mogłem powstrzymać śmiechu.

- Ona się nie podda! Tylko, żebyś ty mi tu.. – nie dokończyła, bo przerwałem jej prychnięciem.

- Myślisz, że poleciałbym na taką laskę, która mruga do mnie i kręci tyłkiem przed nosem?

- Czyli pod tym względem też się nie zmieniłeś. – uśmiechnęła się promiennie. – Dobra, mów o co chodzi. – ponagliła mnie, a ja spojrzałem na nią spode łba.

- Nie przyspieszaj, robię nerwowy wstęp.. – powiedziałem i złośliwie upiłem łyk kawy, nie zamierzając jej na razie nic powiedzieć.

- Robert!! – krzyknęła błagalnie, tak, że dużo osób nie dość, że patrzyło na mnie, bo mnie rozpoznawali, to jeszcze dlatego, że siedziałem z wariatką, która drze się na cały lokal.

- Dobra, tylko już nie krzycz. – powiedziałem, zaczynając swoją opowieść.

Dochodziło już wpół do trzynastej. Od szesnastej musiałem już być na stadionie i nie mogłem z niego wyjść, aż do zakończenia meczu. Majka powiedziała, że mimo tego, że nie są przyjaciółkami z Vanessą, to jednak pomoże mi. Postanowiliśmy, że pójdziemy na stadion Legii, tam gdzie odbywały się jej próby. Miałem sporo wspomnień z tym miejscem, lecz to jednak Lech dał mi tyle możliwości i zawdzięczam im to, kim teraz jestem. Na tym meczu, będę jednak za kolegami z Poznania, chociaż Legionistom też nie życzę źle. Przepuściłem Maję w drzwiach i weszliśmy do środka.

- Dzień dobry pani Kasiu, gdzie ćwiczą dziewczyny? – spytała przechodzącą tamtędy kobietę po trzydziestce.

- Są w pomieszczeniu odpoczynkowym, mają rozciąganie i teorię. Nie wiem jak sobie poradzimy.. – westchnęła kobieta i poszła przed siebie. Wszyscy byli zdenerwowani, bo jakoś dziwnie to wszyło. O meczu wiedzieli nie od dzisiaj, to dlaczego dopiero teraz zaczęli próby? Nie dane było mi chyba znać na to odpowiedź.

- Dzięki. – rzuciła Majka, bardziej w plecy odchodzącej już kobiety. Po instrukcjach pani Kasi udaliśmy się do pokoju, gdzie za moich czasów była druga część szatni, która wydawała się niepotrzebna. Dobrze, że zrobili z tego pożytek. Kiedy Maja uchyliła drzwi dziewczyny z uśmiechniętą już Wiktorią na czele, robiąc szpagat męski i nachylając się od jednej nogi, do drugiej. Wiktoria robiła to bardzo imponująco, bo wydawało się bez wysiłku dotykała całym swoim bokiem swojej nogi. Bez żadnych odstępów między ciałem, a kończyną. No, zapowiada się fajny widok..

- Becia, weź się trochę przyłóż, co? – jęknął ich trener, z opowieści Majki wywnioskowałem pan Szmyt. Wcale nie dziwię temu, dlaczego podjął ten zawód.. Fajnie tak patrzeć na rozciągnięte dziewczyny w skąpych strojach..

- Ej, a on sam wymyśla te układy i tak dalej? – spytałem szeptem, żeby na razie nie zdradzić naszej obecności.

- Nie, ta pani Kasia jest za to odpowiedzialna. Ale w dużej mierze same wymyślamy kroki, a już zwłaszcza Wika. – mrugnęła do mnie. No tak, czemu mnie to nie dziwi? Zawsze musiała mieć po swojemu, a jak się na tym zna, to dlaczego ma siedzieć cicho?  - Gdyby on wymyślał tu układy, to przez całe 5 minut wiłybyśmy się na podłożu, albo tańczyły na krzesłach. – powiedziała to takim tonem, że wybuchnąłem śmiechem. Wtedy moja Kochańska spojrzała  na drzwi i mnie zobaczyła. Spojrzała zdziwionym wzrokiem, a ja ogarniając swój napad śmiechu, pomachałem jej.

- Dobra, mam nadzieję, że to starczy. Chłopacy są na murawie, ale myślę, że dadzą nam kawałek miejsca. – odezwał się ponad trzydziestoletni mężczyzna, z postawą sportowca.

- Jejku, będziemy przy nich ćwiczyć? – spytała z małą niechęcią jedna z dziewczyn.

- Na to wygląda, przecież nie wygonimy ich stamtąd, nie?

- Ale będą nasi, czy Legioniści od siedmiu boleści? – zadała pytanie druga.

- Nasi, nasi. – powiedział z uśmiechem.

- Łee, to lajty! – usłyszałem i Majka pociągnęła mnie gwałtownie do siebie, zaciągając na murawę. No tak, dziwne by było, gdyby one wyszły, a my jak jacyś napaleńcy stalibyśmy przy drzwiach. Kiedy wyszliśmy szybkim krokiem z tunelu, tak jak trener dziewczyn zapowiadał, ćwiczyli piłkarze Kolejorza. Gęba mi się strasznie ucieszyła, kiedy ich zobaczyłem.

- Lewus!! – zawołali ci, którzy grali jeszcze ze mną. Podlecieli do mnie, nie zważając na protesty trenera Rumaka. Przywitałem się serdecznie z każdym i uciąłem krótką pogawędkę. Poznałem też tych, którzy przeszli, po moim odejściu. Ale zaczęło robić się wielkie zamieszanie, bo cheerleaderki też już wyszły, więc przerwałem rozmowę i poszedłem na ławkę trenerską, razem z blondi chochlikiem.  Zdziwiło mnie to, że nie ma z nimi Wiki. Rozejrzałem się dokoła, ale nigdzie nie widziałem szatynki. Wtedy ktoś przysiadł się energicznie obok Majki, która z impetem uderzyła we mnie i zwaliła mi telefon, który w tym czasie trzymałem. Zbierając części swojego telefonu posłałem pełne nienawiści spojrzenie.. Wiktorii? Ona przez ściany przenika? No tak, mogłem się domyślić, że tylko Kochańska z piskiem może dolecieć do ławki i rzucić się na nią z taką siłą, żeby zwalić komuś telefon. Ale widząc jej szczęście, które ogarnęło ją po ujrzeniu starej przyjaciółki, powstrzymałem się od dogryzki.  

Przed chwilą przeczytałam ostatnie komentarze od anonimowych czytelniczek. Powiem Wam, ze lekko się zawiodłam, bo myślałam, że choć trochę mnie rozumiecie... NIE JESTEM MASZYNĄ, KTÓRA SIEDZI PRZED LAPTOPEM DZIEŃ I NOC, KIEDY NA DWORZE JEST 30 STOPNI! OPRÓCZ TEGO MAM SWOJE SPRAWY, PROBLEMY, SPOTKANIA.. JESTEM PEWNA, ŻE ŻADNA Z WAS, SIEDZĄC W SZKOLE DO 15.00, NIE SIEDZI DO 23.00 PRZED KOMPUTEREM! MOŻE WCZEŚNIEJ TAK BYŁO, ALE TERAZ MAMY LATO I NIE ZAMIERZAM TEGO MARNOWAĆ! WYBACZCIE, JEŚLI NIEKTÓRE Z WAS WIDOCZNIE URAZIŁAM. I ZABOLAŁO MNIE TO, ŻE KTOŚ NARZUCA MI, ŻE KŁAMIĘ.. JEŚLI MOGĘ, TO DODAJĘ, JEŚLI NIE MOGĘ, TO SIĘ PRZECIEŻ NIE ROZDWOJĘ.. SERDECZNE POZDROWIENIA I DUUUŻE BUZIAKI DLA TYCH, KTÓRZY ROZUMIEJĄ I NADAL WIERNIE TRWAJĄ PRZY MOIM OPOWIADANIU. KOCHAM WAS! ♥ :***