Rozdział 31.

Kac, kac i jeszcze raz kac. Nie pamiętam wszystkiego co wczoraj się działo. Mam tylko przebłyski. Jezu, ja i takie uchlanie się? Nigdy z tymi debilami na imprezy. Nigdy! No, przynajmniej od pijanego Lewandowskiego dowiedziałam się, że był z Anką, bo założył się z kolegami, że ją poderwie i w końcu wyszło, że z nią był.. że jestem najlepsza w łóżku spośród jego licznych partnerek.. że lubi, kiedy jestem w sukience, bo go to "jara".. ale i też, że podczas pewnego obozu na którym był z kolegami z klubu, czyli ówczesnego Lecha i z cheeleaderkami (wiele mnie ominęło, na złość byłam wtedy chora..) przespał się z moją ukochaną Majką, która wcale tego do tej pory nie pamięta, bo nie była wstanie.. Zakryłam twarz dłońmi, które wylądowały z głośnym plaskiem na niej właśnie. Ałł, mój nos. Starałam sobie przypomnieć co mi się w niego stało. A no tak, Vanessa i jej wygibasy na barze. Ugh, nie dość, że głowa, to jeszcze nos, dupa i udo. Tych ostatnich mimo wszelkich starań nie mogłam się domyślić. Co ja do cholery w nie zrobiłam? Sam Bóg to tylko wie. Odwróciłam głowę. Obok mnie na brzuchu (jak zawsze) leżał Lewandowski, pochrapując sobie cicho. Dobra, nie budźmy chłopaka. Powoli, ale to bardzo powoli (sam żółw poszczyciłby się zwycięstwem ze mną) bez żadnych niekontrolowanych ruchów wstałam. Udało się bez zbędnych komplikacji. Wody nigdzie nie widziałam, więc trzeba było ją sobie skądś skołować. Nie zważając na to, że jestem w samej luźnej koszulce, spadającej mi z ramion i bieliźnie, wyszłam z pokoju. Oczywiście klucze zostały w drzwiach. A co! Zastanawiało mnie tylko czemu nie użyliśmy karty i jak ja zdołałam jeszcze wyszukać tych kluczy. Wyjęłam je i położyłam na komodzie. Wyszłam z pokoju, szurając nogami. Z pewnością wyglądałam strasznie, ale jakoś nie bardzo mnie to interesowało. W mojej głowie był tylko obraz lekko gazowanej, schłodzonej wody mineralnej. Kiedy doczłapałam do windy, okazało się, ze jest zepsuta. Boże, ile razy w tygodniu będą ją naprawiać?! Kopnęłam w drzwi i zirytowana schodziłam ze schodów. Oczywiście miałam wpół zamknięte oczy, przez które z drugiego piętra, aż na sam parter zjechałam na dupie. No, transport załatwiony. Mam nadzieję, że nikt nie widział. Wstałam, otrzepałam się i jękając jak to boli mnie tyłek weszłam do kuchni. Ujrzałam w tam Martę, nadzwyczaj uradowaną na mój widok.

- Cześć. – mruknęłam, wysilając się na grymas, który miał przypominać uśmiech.

- Dzień dobry. Ostry melanżyk tutaj był widzę. Że sama Kochańska na kacu, no proszę! – uśmiechnęła się z uznaniem.

- Martuś.. Błagam. Nic już nie mów. Daj mi tylko jakiś zapas wody mineralnej, najlepiej zimnej. – powiedziałam cicho, trzymając się za głowę. Ona tylko pokręciła głową i dała mi trzy butelki wody mineralnej, w której dwie były mocno schłodzone. – Złota jesteś.

- Tak, tak. Dla ciebie to już żywy posąg. – uśmiechnęła się, a ja obróciłam się na pięcie. Uderzyłam w kogoś.

- O Jezu, Wicia. Podzielisz się posiłkiem? – spytała Vanessa, równie strasznie wyglądająca co i ja. Marta pękała tam ze śmiechu.

- Jasne. – odparłam i poczłapałyśmy na górę. – Ej, a wiesz może czemu boli mnie udo i dupa? Dupa teraz to jeszcze bardziej, bo przed chwilą zjechałam na niej z drugiego, ale wytnijmy to.. bolała mnie już wcześniej – Vanessa zachichotała cicho.

 - Serio poleciałaś z drugiego? – nabijała się cicho.

- Nie, na niby. – powiedziałam sarkastycznie, na co usłyszałam kolejne chichotanie przyjaciółki.

- Ejjjj! Wiem dlaczego się to boli!!! – krzyknęła, klaskając w ręce.

- No, oświeć mnie..

- Ty na barze tańczyłaś do Pussycatt Dolls! – powiedziała i zaśmiała się. – i na końcu zrobiłaś salto do tyłu, ale źle wyliczyłaś odległość i jebutnęłaś w krzesło.

- Żartujesz… Nikt tego nie widział, nie? – spytałam z nadzieją.

- Teraz to ty chyba żartujesz. Taką furorę tym zrobiłaś, że chcieli ci płacić, żebyś zatańczyła kolejny raz. – odpowiedziała przyjaciółka, a pode mną nogi się ugięły. Nie, nie, nie, nie!

- Ale nie zatańczyłam, prawda?

- Nie, bo poszłaś na dwór z Lewandowskim z tego  co pamiętam. – tutaj lekko mi ulżyło.

- Ja pierdziele, co to było.. Już nigdy więcej się nie upiję. – powiedziałam poważnie i otworzyłam butelkę wody.

- Ej, daj mi jedną, ja idę do siebie. – usłyszałam od przyjaciółki, która bezceremonialnie zabrała mi wodę z ręki.

- Proszę bardzo. – rzuciłam i odwróciłam się, żeby otworzyć drzwi. Van poszła dalej, nie wiem nawet gdzie, bo przecież ona ma pokój piętro niżej.. Może się zamienili? Kij wie. Ja nadal intensywnie myśląc nad wczorajszymi odpałami alkoholowymi weszłam do pokoju. Robert przeciągał się właśnie, a potem głośno wypuścił powietrze z płuc, łapiąc się za głowę.

- Dzień dobry, super ekstra poranek, nie? – spytałam z sarkazmem i usiadłam obok niego na łóżku, nachylając, żeby pocałować. Potem bez słowa podałam mu butelkę wody. Ta, znałam jego ból. 

- Jej, kocham cię za to. – powiedział, kiedy wypił pół zawartości plastikowej butelki.

- Tylko za to? – spytałam lekko zrezygnowana. 

- No, jeszcze trochę rzeczy się znajdzie. – odparł, obdarzając mnie przy tym ciepłym uśmiechem. – Pamiętasz coś z wczoraj?

- Mam wielkiego siniaka na udzie, boli mnie nos  i tyłek – powiedziałam smutnym tonem.

- Nos to pamiętam. – odparł. – Ale za Chiny nie mogę ogarnąć tego co z innymi częściami ciała.. Zrobiłem ci coś? – spytał uradowany.

- Chciałabym. – prychnęłam. – Tańczyłam na barze i fikając z niego walnęłam w krzesło.

- No to ostro było! Szkoda, że tego nie pamiętam.. – śmiał się, kręcąc głową.

- To wcale nie śmieszne. Podobno chcieli mi płacić jak striptizerce jakiejś, ale szczęście gdzieś z tobą polazłam. – odpowiedziałam lekko zdenerwowana. Miałam nadzieję, że jeśli skoro Lewy tego nie pamiętał, to może chłopakom też to wypadnie z głowy..

- Czyli, że ze mną gdzieś poszłaś.. To może to wyjaśniałoby siniak na udzie? – zaśmiał się po raz kolejny, a ja uderzyłam go delikatnie w głowę.

- I wiesz co teraz odwaliłam?

- Już się boję spytać..

- Na drugim piętrze powinęła mi się noga i zjechałam na obolałej już wcześniej pupie aż na sam parter. – na te słowa Lewandowski już dławił się śmiechem, zapowietrzając niedługo. No tak, będzie beka. – No i czego rżysz? Mogłam się zabić!

- Co? Przecież ty Chuck Noriss w spódnicy jesteś.. – odparł, nadal się śmiejąc. Prychnęłam, zakładając ręce na piersi. W ramach przeprosin pocałował mnie delikatnie, podtrzymując przy tym brodę. Wiedział, że po takim czymś zawsze ulegnę. Niestety miał na mnie sposób i muszę zacząć uodparniać się na coś podobnego. Wtedy usłyszeliśmy pukanie do drzwi. No tak, zawsze kiedy chcieliśmy pobyć trochę sami, to zawsze ktoś miał nam akurat teraz coś do powiedzenia.. Ale myślę, że jeśli będziemy już na swoim, to wszystko się zmieni. No, na pewno zmieni, ale czy na lepsze? W życiu nie można być przecież pewnym wszystkiego.. Robert otworzył drzwi. Stali w nich Wasilewski i Szczęsny.

- Siema, Robert.. Na słóweczko poproszę. – machnął głową Wojtek i nie czekając na jego odpowiedź ruszył do swojego pokoju. Lewy z westchnieniem ruszył za nim, zostawiając mnie z Marcinem. Ale innym Marcinem, bo to nie jest Wasyl, którego znam. Wyglądał na zmartwionego, jeszcze takiego go nie widziałam..

- Cześć. – powiedział cicho i usiadł obok mnie. 

- Hej, co jest? – spytałam od razu, bo niefajnie patrzeć na niego takiego. Wyraźnie coś go męczyło.

- Bo.. bo mi się coś przypomniało z tej imprezy.. – zaczął, spuszczając wzrok. Jeszcze bardziej nie wiedziałam o co chodzi i jeszcze bardziej mnie to irytowało.

- Marcin? Nie owijaj w bawełnę, tylko wal śmiało, wiesz, że ci pomogę. – powiedziałam, uśmiechać się zachęcająco.

- Nie wiem jak to powiedzieć.. – westchnął. – Dobra, im szybciej tym lepiej. My na tej imprezie.. całowaliśmy się. – dodał jeszcze bardziej przygnębiony, niż na początku. Poczułam mocne ukłucie paniki w ciele.

- Ale.. Nie, to niemożliwe..– powiedziałam bardziej do siebie z  drżącym głosem. 

- Nie pamiętam do końca w jakich okolicznościach, ale wiem, że to robiliśmy. Na korytarzu przed łazienkami. Na szczęście chyba Wojtek wszedł tam i zakończyło się tylko na takim krótkim pocałunku. Ale gdyby nie on.. – kręcił głową patrząc tempo w podłogę.  

- Boże, co my teraz zrobimy? – spytałam, chowając twarz w dłoniach.

- Nie wiem, Wiktoria, nie wiem. Ale zastanawiam się nad powiedzeniem o wszystkim Robertowi.. Ty jesteś jego dziewczyną, ja przyjacielem. Nie chcę go stracić, dlatego najlepiej powiedzieć co jest na rzeczy od razu. Myślałem o tym zanim tu przyszedłem.. Miałem ci w ogóle nie mówić.. Ale Wojtas się uparł i jednak postanowiłem zrobić to, co kazał. Chyba miał racje, bo ja nie wytrzymałbym tak wiedząc o tym jako jedyny.. – westchnął i po raz pierwszy spojrzał na mnie.

- Jejku, Marcin.. Nie wiem co powiedzieć i co robić. Oczywiście masz racje, musimy powiedzieć to Lewemu, bo mnie też zagryzą wyrzuty sumienia.. – powiedziałam łamiącym się głosem. Po co ja tyle piłam?! Gdyby nie alkohol, nic takiego by się nie wydarzyło.. Całe szczęście, że Szczęsny przyszedł w porę, bo faktycznie nie wiadomo co by się działo. I teraz przypomniałam sobie całą tą sytuacje. Robert musiał iść do toalety, ja czekałam na niego przed. Wtedy przyszedł Wasilewski i opowiadał mi  o tym, że jest nieszczęśliwy, że nie może znaleźć sobie drugiej połówki, że nigdy już nie dozna szczęścia z kobietą.. Alkohol zrobił swoje i chciałam go pocieszyć.. Chyba za bardzo. Jezu, jak mi jest głupio! O mało co nie przespałam się z przyjacielem swojego chłopaka!

- Wiesz, bo jeśli chcesz, to możemy na razie zostawić to dla siebie i udawać, że nic się nie stało.. – zaczął.

- Nic się nie stało?! Ale stało się i to dużo! Omal nie przespaliśmy się ze sobą, a ja mam udawać, że nic się nie stało?! Ja już wszystko pamiętam, Marcin. Nie wiadomo co by się działo, gdyby nie Wojtek!– wybuchłam, pewnie z nadmiaru emocji. Czułam się strasznie.. Nie zauważyłam, że w drzwiach stał Robert. Najgorsze, że słyszał tylko ostatnie strzępki rozmowy i pewnie myśli, że nie zamierzałam mu powiedzieć. Spojrzał mi w oczy. W jego wzroku było coś podobnego do bólu, rozczarowania, złości.. Chyba wszystkiego na raz. Pokręcił głową i cofnął się za framugę drzwi. Odwrócił się na pięcie i wyszedł. A ja? Rozryczałam się na dobre. Zamiast biec za nim to ja nie potrafiłam się ogarnąć, tylko ryczałam stojąc na środku.

- Wiktoria, biegnij za nim do cholery! – usłyszałam Wasyla. Chyba ma rację.. Zmusiłam swoje sparaliżowane nogi i cała zapłakana wyleciałam z pokoju, udając się w stronę, w której ostatni raz widziałam Lewandowskiego. Wybiegłam z hotelu i zauważyłam, że na parkingu niedaleko, nie było jego samochodu. Za późno.. Usiadłam na ławeczce przed hotelem i kładąc się na niej, jeszcze bardziej pogrążyłam się w załamaniu. Bujałam się jak bym miała chorobę sierocą, pociągałam nosem, próbując opanować lejące się łzy. Włosy zakryły mi twarz. Wiedziałam, że wyglądałam jak jakaś bezdomna, ale co mnie to obchodziło? Miałam na wszystko wyrąbane. Moje życie zaczyna się walić. Zaczyna się walić, bo nie mam przy sobie tego małego, niby zwykłego człowieka. Ale to ten zwykły człowiek dawał mi tyle szczęścia.. A teraz? A teraz go nie ma, a kiedy go nie ma.. nie ma szczęścia, nie ma życia, nie ma mnie.. Rozsypuję się jak domek z kart.. Słyszałam głosy niedaleko. Pewnie piłkarze i ich towarzyszki zaciekawiło to, dlaczego wybiegłam z rykiem. Po chwili poczułam dłoń na swoim ramieniu.

- Wika.. Proszę cię, chodź ze mną, nie leż tutaj. To nic ci nie da.. Zaraz porobią ci zdjęcia i będzie to, czego nie chcesz. – usłyszałam spokojny, ciepły głos Majki.

- Mnie już nic nie obchodzi.. – szepnęłam. Poddałam się. Najzwyczajniej w świecie się poddałam..

- Kochańska, jeśli za sekundę nie ruszysz dupy, to po proszę któregoś z chłopaków, a jest tu w czym wybierać! – powiedziała ostro, a jej podniesiony ton rozbudził z amoku. Wstałam z ławki i przytuliłam się do niej. – Chodź, porozmawiamy, nie płacz.. – szeptała i prowadziła mnie do wejścia hotelu. Nie wiedziałam nawet kto jeszcze był na dworze, ale po zatroskanych głosach zorientowałam się, że są to sami swoi. Dobrze, bo jednak nie chcę afery na całą kadrę. Kiedy byłyśmy blisko windy, usłyszałam przerażony głos, a raczej krzyk Vanessy.

- Boże, co się stało?! – spytała i podbiegła do mnie, łapiąc i przytulając.

- Chodź, będziesz mi potrzebna. Musimy jej jakoś pomóc, jeszcze nie wszystko stracone. – mówiła cicho Maja, a ja w ogóle nie przywiązywałam większej wagi do tego, co one mówią. Myślałam tylko o tym, że Robert teraz cierpi. I to przeze mnie.

- Ale co jeszcze nie stracone? Nic nie rozumiem.. – ponownie usłyszałam głos Vanessy. Potem znowu Majka, znowu Vanessa.. Mówiły, a ja będąc obok nich, nic z tego nie rozumiałam i nie słyszałam. Kompletnie się wyłączyłam. Dziewczyny zorientowały się, że winda nie chodzi, więc pociągnęły mnie w stronę schodów. Potem pamiętam tylko, że kiedy weszłam do pokoju, walnęłam się na łóżko, a potem to już nicość.

*

- Nie wiem, dzwoniłem do niego.. ma wyłączony telefon. – szeptał Wojtek.

- Kurwa, wiedziałem.. najgorsze jest to, że on myśli, że chcieliśmy to przed nim zataić.. Usłyszał tylko końcówkę, gdzie Wiktoria krzyczała.. – usłyszałam Wasilewskiego.

- Czyli on wie, że się całowaliście, ale myśli, że chcieliście to przed nim ukrywać, tak? – upewniał się Goetze.

- Jejku, Mario. Mówiłam ci już wszystko, przestań zadawać debilne pytania, bo denerwujesz tylko. Mamy inne problemy, niż wyjaśnianie ci wiecznie tej samej sytuacji… – powiedziała zirytowana już lekko Krogulska.

- Dobra, dobra.. Przepraszam. To ja pójdę go może poszukać..

- Kuba i Łuki sobie już poradzą. – powiedział Wojtek, wzdychając przy tym.

- Nie, myślę, że powinieneś pójść. Tam pewnie bardziej się przydasz. – odezwała się Vanessa, która leżała obok mnie i głaskała po włosach. Słysząc jej głos, który wydawał mi się krzykiem, może dlatego, że jej głowa była od razu przy moim uchu, otworzyłam delikatnie oczy. Przetarłam je i odwróciłam się na plecy. Wszystkie oczy były zwrócone w moją stronę.

- Okej, chłopacy.. To może pójdźmy już stąd, dziewczyny sobie poradzą doskonale bez nas. – powiedział Mario wstając z fotela.

- Wika, ja cię przepraszam.. Naprawdę strasznie mi przykro.. – odezwał się Marcin z głosem pełnym bólu i obawy.

- Marcin, zupełnie cię o nic nie winię. – wychrypiałam. – To nie twoja wina.. jeżeli już, to tylko i wyłącznie moja.

- I tak czuję się winny. Jeszcze raz przepraszam.. – powiedział i przytulił mnie niepewnie. – Trzymaj się, naprawię to wszystko. – szepnął i wyszedł z chłopakami z 313. Kiedy wyszli, wypuściłam głośno powietrze z płuc i nie opanowałam świeżej łzy, która właśnie spływała mi po policzku. Majka położyła się po mojej drugiej stronie, również mnie przytulając.

- Błagam cię, nie płacz. To nic ci nie da.. – szepnęła. – Musisz się ogarnąć, bo jeśli chłopacy znajdą Roberta, to będziesz musiała mu to wszystko wytłumaczyć.

- Ale co ja mam tłumaczyć? Spieprzyłam i tyle.. – załamałam ręce.

- Ale zawsze trzeba porozmawiać. Nie możesz od razu zakładać, że to koniec. Wasza miłość jest wyjątkowa, kochacie się jak nikt inny.. Przetrwacie to, musisz tylko tego chcieć.. – powiedziała Vanessa, coraz mocniej głaskając mnie po włosach. Chyba sama denerwowała się tym wszystkim. – Wstań.

- Po co?

- No usiądź przed nami. – nalegała. Zrobiłam to co powiedziała z nieukrywaną niechęcią. – Spójrz na mnie.

- W wojsku jestem? – prychnęłam, ale wykonałam to co nakazała.

- Inaczej się nie podniesiesz. – stwierdziła Majka, sama pewnie zaciekawiona tym, dlaczego Bielecka daje mi takie polecenia.

- Patrz mi w oczy i powiedz, że nie zależy ci na Robercie i wcale nie zamierasz walczyć o tą miłość. – oznajmiła spokojnie. Spojrzałam jej w oczy, ale nie mogłam jej tego powiedzieć. To nawet nie chciało przejść mi rzez gardło.. Zrozumiałam co miała na celu Vanessa, wykorzystała moją metodę. Jednak to działa, dostałam wielkiego kopa w dupę. Nie będę leżała tutaj załamana, tylko będę walczyła o swoje szczęście! Robert jest moim takim własnym światem, dzięki któremu idę przez życie z podniesioną głową. Tak łatwo mam pozwolić mu odejść? O nie, nie spocznę dopóki nie wyjaśnię wszystkiemu Lewemu. Zmotywowana wstałam i rozejrzałam się po pokoju, pociągając nosem i wycierając oczy. 

- Pomóżcie znaleźć mi jakieś ciuchy, idę do łazienki. Potem razem z chłopakami poszukam Roberta. – powiedziałam szybko, wykonując to co powiedziałam, mianowicie zupełnie odmieniona poszłam do łazienki. Będę walczyć, nie ma innego wyjścia. Jedno zdanie wypowiedziane przez przyjaciółkę może zmienić wszystko. Po kilku minutach wyszłam z niej i założyłam ciuchy, które uszykowały mi dziewczyny. Nawet nie spojrzałam jak w nich wyglądam.. Wtedy do pokoju wleciał przerażony Wojtek.

- Boże, co się stało? – zapytała szybko Vanessa, która nie ukrywała przerażenia. 

- Szpital.. Robert.. – zaczął, a ja myślałam, że zemdleję. Czułam się jak w jakieś telenoweli - najpierw się kłócą, potem któryś z nich ma wypadek.. 

- Co z Robertem?! – wykrzyknęłam, stojąc już przy nim.

- Nnnnie.. Nie z nim.. Milena. Milena jest w szpitalu.. Robert jest z nią.. jest.. jest załamany.. – mówił nieschludnie, pierwszy raz widziałam go tak roztrzęsionego.

- Boże, co z nią?! – przeraziłam się nie na żarty. Milena, mimo, że znałyśmy się niezbyt długo, stała się dla mnie jedną z najważniejszych osób. Czułam, jakby była moją rodziną..

- Ona.. Ona na moich oczach.. Spadła ze schodów.. Uderzyła się w tył głowy, jest nieprzytomna.. Jezu, nigdy nie zapomnę tego widoku.. Widziałem jak ta kruszynka leciała z piętra.. – schował twarz w dłoniach, a ja się popłakałam. Zacisnęłam usta i starałam się zachować zimną krew. 

Przepraszam za późną porę, ale dopiero teraz dosłownie weszłam do domu. Przepraszam też za to, czym Was uraczyłam.. Ale naprawdę ciężko mi jest stworzyć coś konkretnego w pół godziny.. Moje myśli są zupełnie gdzie indziej.. Teraz następna kolej: podziękowania. Naprawdę szczerzę dziękuję za to, że mam tutaj tak sporo osób, które niezależnie od tego kiedy dodaję i co dodaję, to zawsze są przy mnie i przy tym opowiadaniu. Jesteście niesamowite! Mam też swoją prywatną lekturę - mianowicie "Pogromcę Realu", którą będę czytała już 3 raz, hahaha. Tak wiem, jestem psychiczna. Ale nie mogę napatrzeć się na małego Roberta ♥ Dobrze, więc nie przedłużam i życzę Wam i sobie zresztą też, żeby słońce nas nie oszczędzało i pogoda troszkę się polepszyła! Buziaki! :*