Rozdział 21.

- Hej, Wiktoria! – przywitała mnie z uśmiechem blondynka. Była to żona Kuby, Agata. Przez dwa, trzy dni zakumplowałam się z nią i Ewą. Były wspaniałymi kandydatkami na przyjaciółki. Doskonale się rozumiałyśmy.
- O, hej – odwzajemniłam uśmiech i podeszłam, żeby ucałować Agę. Wtedy zauważyłam w fotelu Ewę. – Co tak się kryjesz, hm? – zaśmiałam się i podeszłam ucałować żonę naszego obrońcy.
- A bo wiesz, taka jakaś niezrobiona jeszcze jestem. – westchnęła i wszyscy wybuchnęli śmiechem.
- Okej, dziewczyny. To wy sobie pogadajcie, a ja pójdę do męskiego grona. – powiedział Robert i z uśmiechem, puszczając mi oczko przymierzał się do wyjścia z pokoju. Kiedy otworzył drzwi na niego wpadła Vanessa. – Ejej, tygrysico jedna! Ładnie to tak się nie odzywać? – groził jej palcem przed oczami.
- Ej, sorry, ale.. – nie skończyła, bo mój od niedawna chłopak jej przerwał.
- Tak, wiem. Przygotowywałaś psychicznie, a raczej fizycznie Przemka na Euro. – westchnął, ale potem na powrót wybuchnął śmiechem. Van uderzyła go tylko w klatkę piersiową i kręcąc głową podeszła do mnie pierwszej.
- Hej, grubasie mój. – przytuliła się do mnie. Robert miał racje, dawno się z nią nie widziałam, jak na mieszkanie w jednym hotelu. Musiała faktycznie nie wychodzić z pokoju. A może to dlatego, że rzadko z Lewym przychodziłam punktualnie na posiłki? Nie wiem, ale pewnie widzielibyśmy się chociaż na stołówce.. Potem przywitała się grzecznie z Ewą i Agatą. – A ty co tak na sportowo? – spytała oblatując mnie wzrokiem.
- Aa, bo dzisiaj biegałam z Robertem. – powiedziałam z wielkim bananem na twarzy. Ta, nigdy nie zapomnę tych biegów. 8 czerwca 2012.
- A to jakieś inne biegi były, że taka szczęśliwa? – Agata chyba mnie rozgryzła. Ta, miała nosa do tego. Zresztą nie trzeba być Einsteinem, żeby domyślić się prawdy.
- No nie były takie zwykłe. – odparłam patrząc w górę i z uśmiechem kręcąc się od prawej do lewej.
- O mój Boże, jesteście razem, nie?! – Ewa aż poderwała się z fotela. Ja potwierdziłam to ruchem głowy. Dziewczyny zapiszczały i powstał zbiorowy ścisk.
- Ja pierdziele, myślałam, że nie doczekam się tego dnia! – uradowana Vanessa przytuliła mnie jeszcze raz.
- A ktoś jeszcze wie? – no i padło pytanie znów z ust Błaszczykowskiej. Ta, wróciłam pięć minut temu i już na pewno cała Polska wie, nono! Czasem stwierdzałam, że chyba jednak sprawdzają się te dowcipy o blondynkach. Miałam przed sobą dwa żywe przykłady..
- Nie, jesteście pierwsze. I nie róbcie z tego jakiejś afery – pogroziłam im palcem, a potem uśmiechnęłam się szeroko. Dziewczyny chyba z jeszcze większym bananem wypytywały o to jak to się stało i takie tam. Opowiedziałam im wszystko. Wtedy do pokoju wleciał Wojtek.
- Ej, słuchaj! – zwrócił się do mnie i przyklęknął łapiąc mnie za ramiona.
- Boże, Wojtek co się stało? – spytałam nie wiedząc o co chodzi. Zresztą kiedy wiem, jeśli gadam z takimi przygłupami? Tylko trzeba dodać, że jestem uzależniona od tych przygłupów i chyba niestety ich kocham.. całe życie z debilami!
- Bo ja chciałem tu wejść, ale jakoś mnie coś zatrzymało i.. usłyszałem niechcący fragment waszej rozmowy..
- Podsłuchiwałeś! – z przymrużonymi oczami wskazałam na niego prezentując przy tym swój palec wskazujący.
- Nie, to nie było tak. Albo i było.. Kij z tym! Ale nie słyszałem całego tego opowiadania, ale wywnioskowałem, że ty i Lewus.. – mówił z iskierkami w oczach. Nie miałam serca o kłamać. I tak prędzej czy później musiał się dowiedzieć, bo był bliskim przyjacielem Lewego.
- Tak, tak, tak, tak… – odpowiedziałam monotonnie, a on uściskał mnie tak, że myślałam, że oczy na wierzch mi wyjdą i będę wyglądała nie daj Boże jak Özil.. Może jemu dodawało to uroku, ale u mnie..? Haha, Kochańska z oczami na wierzchu, padam.
- Ten tego, gratuluję! – powiedział i jak szybko wpadł tak szybko wyleciał. Oczywiście zapomniał się i skoczył ze szczęścia (ci ludzie byli chyba szczęśliwsi niż ja z tego powodu) i uderzył głową o futrynę. Syknął tylko i łapiąc się za głowę wyleciał, nie zamykając nawet drzwi. Dziewczyny trzęsły się ze śmiechu, a ja z niedowierzaniem zamknęłam drzwi po Szczęsnym.
- To nie masz już problemu jak powiedzieć innym. – odezwała się uradowana Ewa.
- Ej, to nie jest śmieszne.. Teraz wszyscy będą plotkować. – ugięłam kolana i spuściłam głowę. – Nie, nie, nie, nie! – walnęłam się tyłem na łóżko.
- Bidulka. – powiedziała smutno Agata i położyła się obok mnie, żeby mnie przytulić.
- A jak z Kubą? – spojrzałam na nią.
- O, i tutaj was zadziwię, bo pozwoliłam mu normalnie spać w sypialni! – mówiła, śmiejąc się.
- Ach, brawa dla Agaty! – zaśmiała się pani Piszczek. – Okej, ja już lecę, bo muszę mojego.. przygotować. Niech nie będzie gorszy i też będzie zmotywowany. – uśmiechnęła się szeroko. – Dobra, dziwnie to zabrzmiało. – dodała, śmiejąc się cicho.
- Ej, to ja idę z tobą, bo muszę z Kubą pogadać, bo potem to mają trening i to wszystko.. Trzymaj się kochana, widzimy się na stadionie. – posłała mi ciepły uśmiech i wyszły. Teraz z kolei Vanessa wpadła na łóżko, opierając swoją głowę na moim ramieniu.
- Czuję się obrażona, że mi tego nie powiedziałaś wcześniej, wiesz? – odezwała się.
- Po pierwsze nie odzywałaś się do nas bardzo długo – spojrzałam na nią z wyrzutem. – A po drugie to sama niedawno wróciłam z tych biegów i wiesz.. Okazało się, że miałaś racje.. Spodobałam mu się od początku – dodałam z uśmiechem.
- A nie mówiłam? – ta, wiedziałam, że wyleci z tym tekstem. U niej to standard.
- Dobra, ogar Van, bo wiesz, że nienawidzę jak tak do mnie mówisz. – wcisnęłam jej palec w brzuch, a ona zachichotała lekko.
- Wiem, że tego nie lubisz, ale za to ja uwielbiam. – odparła, ale widząc moją minę dodała: - Okej, okej. Już nic nie mówię. Dla mnie najważniejsze jest to, że jesteście razem i jesteś szczęśliwa.
- Przestań, bo mówisz jakbym z nim była jakieś 2 miesiące. Jesteśmy parą od jakiś 10 minut, jak na razie nie pasują tu teksty o tym, że jestem z nim szczęśliwa, bo sama jeszcze tego nie wiem. Kicia. – powiedziałam uśmiechając się do niej na to ostatnie słowo. U niej było wszystko na szybko.. Ja taka nie byłam.
- Ale będziesz! – krzyknęła i wstała z łóżka. – Lecę już, grubasku. Przed treningiem chcę jeszcze pobyć z Przemkiem. Ty też powinnaś.. – uśmiechnęła się znacząco.
- Też mam pobyć z Przemkiem? – zapytałam udając głupią. W odpowiedzi przewróciła oczami. Kiedy wyszła usłyszałam: „ Robert twoja ukochana jest sama, idź do niej, michu!”. Ta, cała ona. Po kilku minutkach ujrzałam w drzwiach Lewandowskiego.
- Zostawiły cię, bidulko? – spojrzał na mnie z politowaniem.
- Poszły wesprzeć swoich ukochanych. – powiedziałam z uśmiechem. Robertowi aż zaświeciły się oczy i z prędkością światła (trzaskając przy tym drzwiami tak, że obrazek na ścianie się zatrząsł) zjawił się obok mnie.
- To może też wesprzesz swojego ukochanego? – poruszył zawadiacko brwiami.
- O jakim wsparciu mówisz? – spytałam mimo, że wiedziałam bardzo dobrze o czym myśli.
- No wiesz.. Mogłabyś mi dać jakąś małą podpórkę psychiczną.. albo może i fizyczną. – zaczął, bawiąc się skrawkiem mojej koszulki.
- Myślę, że wystarczającą podpórkę psychiczną da ci wasz psycholog. A fizycznie pewnie też nie będziesz czuł się skrzywdzony, bo pan Waldemar na pewno nie odpuści. – powiedziałam z uśmiechem.
- No weź.. To swoją drogą..
- Weź się już zamknij, bo jak masz tak gadać, to chyba lepiej, żebyś w ogóle nie mówił. – odparłam i zaśmiałam się, widząc jego zszokowaną minę.
- No bardzo śmieszne Kochańska, bardzo śmieszne! – odpowiedział z sarkazmem i odwrócił się do mnie plecami, rzucając na mnie straszliwego focha. Ojej, chyba nie przeżyję! – pomyślałam i zaśmiałam się. – Ha, ha, ha! – usłyszałam.
- Ale ja nie śmieję się z ciebie. – powiedziałam i poklepałam go po praktycznie idealnie wyrzeźbionych i umięśnionych plecach. – Ile będzie trwał ten foch? Bo nie wiem za bardzo, czy wyjść sobie do Vanessy, czy już się odfochasz.. – mówiłam z uśmiechem na twarzy. Usłyszałam ciche chichotanie Roberta.
- Chyba jesteś głupia, że pomyślałaś, że cię puszczę – mrugnął do mnie i położył obok mnie. Oparł delikatnie głowę o moje ramię. – A zresztą Vanessa jest zajęta. Masz ochotę wieczorem po meczu iść na imprezę? – a żeś walnął pytanie Lewandowski..
- Yy.. A skąd ten pomysł? – spojrzałam na niego, bo nie bardzo wiedziałam o co chodzi. Zawsze wyleci mi z czymś jak Filip z konopi i rozmawiaj tutaj z człowiekiem..
- To chcesz czy nie? – spojrzał na mnie coraz bardziej zirytowany tym, że w dalszym ciągu nie otrzymał odpowiedzi.
- Nie wiem. Powiedz mi coś najpierw o tym, a potem dopiero pytaj się czy pójdę, czy nie.. – odparłam z lekkim wyrzutem.
- No bo zawsze po meczu idziemy wszyscy razem do klubu, bo wiesz.. adrenalina i te sprawy. No i zawsze chłopacy biorą też ze sobą swoje dziewczyny. – powiedział, ale widząc moją wahającą minę dodał: - Dobra, ruszaj dupę, żebyś zdążyła uszykować jakąś sukienkę i tak dalej co tam potrzebujesz i wracaj szybko, bo niedługo trening mam.
- Po pierwsze: nie zgodziłam się na tą imprezę. Po drugie: nie lubię, jak ktoś mi rozkazuje. Po trzecie: przecież trening masz za 3 godziny – to ostatnie rzuciłam z dziwną miną.
- Adnotacja do punktu pierwszego: wystarczy, że ja się zgodziłem. Adnotacja do punktu drugiego: masz mały problem, bo ja uwielbiam robić ci na złość, więc radzę ci się do tego przyzwyczaić, no i adnotacja do punktu trzeciego: wystarczająco długo mieszkam z tobą, żeby wiedzieć ile zajmuje ci przygotowanie się do jakiegoś wyjścia. – odparł z uśmiechem, a ja pokręciłam głową. Podszedł do mnie, przyciągnął do siebie i dał wielkiego buziaka. – Idę na sekundkę do Wojtka, zaraz wracam. – szepnął i wypuścił mnie z objęć. Kiedy szedł rzuciłam tylko coś o tym, że żyć bez siebie nie mogą i nie tracąc czasu ruszyłam zrezygnowana do szafy, gdzie czekał mnie bardzo trudny i długi wybór..

* 

- Chciałbym, żebyś zobaczyła Dortmund. Zobaczyła moje mieszkanie.. Żeby już się to wszystko unormowało. – powiedział Robert po krótkiej chwili ciszy. Oglądając jakiś kolejny badziewny horror, leżeliśmy obok siebie. Lewy bawił się końcówkami moich włosów.
- W sumie ja też. Ale ani się obejrzymy, a czerwiec się skończy, potem będziemy mogli ustabilizować wszystko. – odparłam zerkając na niego. – Tylko.. tylko, że boję się, że nie poradzimy sobie z tym wszystkim. Że to wszystko co jest teraz się rozpłynie i powróci szara rzeczywistość..
- Na pewno nie będzie bajecznie, to trzeba sobie już uświadomić. Ale damy radę. – uśmiechnął się do mnie.
- Obiecujesz? – spojrzałam mu w oczy.
- Obiecuję. – odpowiedział i pocałował mnie w dłoń, którą przed chwilą się bawił. Westchnęłam. Teraz czułam, że mogę z nim góry przenosić. Ale co będzie potem? Żeby się tym dalej nie zamartwiać zmieniłam temat.
- Opowiedz mi coś o Milenie. – wypaliłam. Desperacko szukałam odcięcia się od tamtych myśli. W sumie to mnie to interesowało..
- O Milenie? – spojrzał na mnie zniechęcony. Westchnął. – No to.. Ma 26 lat, głupia, pyskata i rozgadana. Bardzo często robi mi na złość i nie idzie z nią wytrzymać. Kiedy się jej odgryzę, to jest foch na 3 dni i gadki u mamy, że ona myślała, ze przeszła już okres kłótni rodzeństwa. Coś jeszcze chcesz wiedzieć o tym szatanie? – jego wzrok padł na mnie, a ja zaśmiałam się. Tak, typowe problemy rodzeństwa. Ja niestety nie miałam siostry ani brata, ale przechodziłam takie coś z Vanessą. Ona chyba była gorsza od młodszej, rozkapryszonej siostry..
- Dobra i tak za wiele się o niej normalnego nie dowiem, więc już cię nie męczę. – odparłam i przewróciłam oczami. Robert uszczypnął mnie w bok. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła 14.00, więc wstałam z łóżka. – Ruszaj tę zgrabną dupę, bo zaraz masz trening. – powiedziałam, a on zaśmiał się pewnie na to stwierdzenie przed „dupą”. Ach, zawsze wiedziałam jak kogoś podbudować.
- Przecież on jest za godzinę.. – zaczął leniwie. Widziałam, że za bardzo nie chciało mu się tam iść.
- Ale ominie cię cała zabawa z czerwonymi skarpetkami Kuby.. – zrobiłam podkówkę. Lewandowski zaśmiał się głośno.
- No tak, zapomniałem! - uderzył się w czoło między napadami chichotu.
- A czy ty w ogóle kiedyś o czymś nie zapomniałeś? – spytałam z założonymi rękami.
- Nigdy nie zapomnę o dzisiejszym dniu. – odparł i po sekundzie był już obok mnie. Delikatnie położył rękę na moich biodrach i pocałował mnie w policzek. Pozostał dłużej w tej pozycji, opierając swoje czoło o moją skroń. Uśmiechnęłam się tylko i widząc, że piłkarz ma zamiar iść do łazienki ruszyłam biegiem w jej stronę. Niestety drzwi zatrzasnęły się i usłyszałam przekręcający się kluczyk.
- No ej! Robert ja pierwsza!! – wydarłam się na niego.
- To ja mam trening, nie ty, więc nie marudź. Tak, tak. Ja też cię kocham! – rzucił. Chyba powiedział coś jeszcze, ale słyszałam tylko dźwięk odbijanej wody o podłoże prysznica. Zabiję go kiedyś! No jak Boga kocham! Uśmiechnęłam się na wyobrażenie sobie widoku siebie duszącej Lewandowskiego. Oj, chciałoby się! Wybrałam z szafy ciuchy, wzięłam pierwszą lepszą gazetę ze stolika i położyłam się na łóżku, czekając aż Lewandowski już się wypiększy. Po chwili pomyślałam jednak, że pomaluję sobie paznokcie, bo nie zanosi się, żeby mój ukochany wyszedł po minucie. Z myślą o wieczornej imprezie dobrałam kolor do sukienki i powróciłam na łożę. Miałam już gotową jedną rękę i miałam brać się za drugą, ale przeszkodziło mi pukanie do drzwi. Niechętnie wstałam i machając ręką, żeby lakier lekko przeschnął otworzyłam drzwi. Przeżyłam niemały szok. Muszę przyznać, że tego się nie spodziewałam!

•••

Witam w kolejny piątek! Wybaczcie, że o tej porze dopiero, ale korzystam z pogody i byłam z moimi wariatkami na biegach, które miały trwać godzinę, a trwały trzy.. oczywiście te dwie dodatkowe spędziłyśmy na gadaniu, odpałach i potem wcięłyśmy się na orliku do gry z jakimiś chłopakami, haha :D Chciałybyście widzieć ich miny, kiedy na lajcie robiłam sobie podbitki i inne popisywaczki. No co? Musiałam przecież zachęcić ich do tego, żeby zgodzili się przyjąć nas do drużyny.. W rezultacie kłócili się o to, do której pójdę, zupełnie mnie nie znając.. jest lans! <3 Jeśli chodzi o rozdział, to bardzo Was już z góry za niego przepraszam. Nic nie wnosi, takie flaki z olejem.. :c No cóż, może chociaż uśmiech się pojawi? Bo to przecież między innymi o to mi chodzi ;> Więc naładowana pozytywną energią pozdrawiam Was, kochane! Jeśli już jesteś, to byłoby mi niezmiernie miło, kiedy mogłabym przeczytać od Ciebie szczerą opinię! :*