Rozdział 16.

Nie wiedząc co powiedzieć uśmiechnęłam się. Chyba mówił to tak w żartach, ponieważ sam miał uśmiech od ucha do ucha i bardziej zajął się szukaniem pilota, niż zastanawianiem się nad tym, co powiedział. Powiedziałabym szkoda. Ale czy szkoda? Boże Kochańska, pewnie, że szkoda! Tak, muszę to w końcu otwarcie sama przed sobą przyznać. Chyba się zakochałam. Zakochałam się i to bezpowrotnie. Uwielbiałam każdy moment spędzony w jego towarzystwie. Znałam go bardzo dobrze - wspólne mieszkanie ze sobą jednak łączy ludzi. Praktycznie tylko ja wiedziałam, że jak mu się nie chce to chowa skarpetki pod łóżko i dopiero rano je sprząta, że zostawia niezakręconą pastę do zębów przy umywalce, że kręci się w łóżku jak smród po gaciach i zawsze budzi się śpiąc na brzuchu, że nie lubi niezakrytych nóg w nocy, że jest roztrzepany i zapomina gdzie co włożył, że często wieczorami szykuje sobie ciuchy na następny dzień, bo rano zajęłoby mu to zbyt dużo czasu.. wiedziałam typowe dla niego rzeczy, których nie wiedziałabym, gdyby nie wspólne mieszkanie. Więc jaki jest problem? A no problem jest taki, ze nie wiem co jest po tej drugiej stronie. Nie wiem, czy on też tak myśli. Może jestem wakacyjną przygodą? Może wcale nie wiąże ze mną dalszych planów, tak jak ja to robię? Czekam na jego krok. Ale czy to nastanie? 

- Gdzie jest ten pilot.. – mruczał nadal go szukając. – Znając życie jest na bank pod twoją dupą – spojrzał na mnie.

- Nie ma tu żadnego pilota, idioto. – odpowiedziałam i wtedy poczułam jego ręce przy moich biodrach, ale i tyłku. – Ej! – uderzyłam go w głowę.

- Zamknij się i nie wal mnie już w tą głowę, bo w końcu guza będę miał! – odparł i podniósł mnie delikatnie. Wziął pilota. – Mówiłem, że jest pod twoją dupą?!

- Dobra, ale nie musiałeś mnie obmacywać!

- Nie bądź taka święta! I poza tym, gdybym tego nie zrobił, to wstałabyś, żebym zobaczył, czy nie ma tam pilota, który i tak tam był?! – powiedział na jednym wdechu. Pierwszy raz się kłóciliśmy.

- No nie! Ale to nie zmienia faktu, że poczułam się urażona!

- Ojej, jak mi przykro! Nie mów, że jesteś taka święta i nigdy nikt cię nie dotykał!– odpowiedział i odwrócił się, żeby oglądać telewizor. Dwa charakterki się spotkały, sprzeczka wisiała  w powietrzu. Co on mi sugerował? Że jestem jakąś łatwą dziwką? Zabolało..

- Dziękuję ci bardzo! Jesteś mega miły. Sugerujesz, że jestem jakąś łatwą laską na zawołanie? Boże, nie idzie z tobą wytrzymać! – krzyknęłam i wstałam z łóżka. Chciałam wyjść z pokoju i iść do Vanessy, ale gdy otworzyłam drzwi zobaczyłam nachylających się ku drzwiom Wojtka, Nessę, Wasyla i Kubę. Przemek i Piszczu stali za nimi. – Co,  jeszcze podsłuchujecie?! – rzuciłam zdenerwowana, ale potem widząc ich miny uśmiechnęłam się lekko. W sumie nie muszę gniewać się na wszystkich za to, że pokłóciłam się z idiotą. Te wszystkie przemyślenia z przed chwili, zniknęły w jednej sekundzie.. 

- Pierwsza kłótnia zakochańców za nami. – skwitował Kuba.

- O co poszło? – spytał Wojtek.

- Przecież podsłuchiwaliście, no to powinniście wiedzieć.. – burknęłam, pokazując przy tym, że przeszkadzało mi, że nasłuchiwali mojej wymiany zdań z Robertem.

- Weszliśmy w moment „ Boże, nie idzie z tobą wytrzymać!” – powiedział Kuba, a ja zaśmiałam się słysząc jak mnie naśladuje.

- No bo nie idzie! – odparłam.

- Ale o co poszło? – powtórzył pytanie Wojtek.

- Otóż twój przyjaciel normalnie mnie obmacywał i sugerował, że jestem łatwa.  – powiedziałam oburzona. Chciałam wyjść na świeże powietrze. Piękne, złote gwiazdy, muzyka świerszczy.. zawsze mnie to uspokajało i mogłam przemyśleć kilka rzeczy. Ten cały natłok z mediami, nacisk na to, żebym była z Robertem.. Chciałam z nim być,  ale jaką miałam pewność, że on czuje to samo? Zastanawiam się ile już razy padło to pytanie..  Może to chwilowe zauroczenie, może za tydzień pójdzie do jakiejś modelki z nogami po niebo.. On jest sławnym, wspaniałym piłkarzem. A ja? Zwykłą dziewczyną z miasta pod Poznaniem. To nie mogło się udać.. – Sorry, ale muszę wyjść. –  mruknęłam  i ominęłam wszystkich. Właśnie chyba dowiedziałam się, co on o mnie myśli. Młoda, głupia, łatwa.. Pierwszy raz widzieli mnie poważnie złą. Miałam dosyć. Dosyć wszystkiego. Tych wszystkich wątpliwości,  Roberta.. co ja gadam? Ale na chwilę obecną tak właśnie czuję. Dlatego poszłam się przewietrzyć. Wyszłam na taras i oparłam się o poręcz. Wzięłam kilka głębokich wdechów. No i powróciły pytania. Boże, co ja narobiłam? Przecież to wszystko nie było winą Roberta. Jest to wokół niego, ale nie jest on bezpośrednią przyczyną całego zamętu. Szkoda, że na tym ucierpiał. W tej chwili mojego wahania się i złości.  W sumie, to też nie powiedział niczego o dziwkach.. Spytał, czy nigdy nikt mnie nie dotykał.. Powiedział to trochę ostrzej, ale był też trochę zdenerwowany.. Kurde, ale mam zmienny nastrój. Oj Kochańska, Lewandowski długo z tobą nie wytrzyma.. – mówiłam sobie w myślach z uśmiechem. Wróciłam szybko do hotelu. Przeskakując co kilka stopni weszłam do góry, potem prosto do pokoju. Ale nikogo nie było. Na łóżku leżała biała, hotelowa kartka.

Wrócę za godzinę. Nie wiem czy cię to interesuje, ale nie chcę żebyś się denerwowała

           Robert.

Tak, te ostatnie słowa były skreślone. Czyli pewnie myśli, że mam go w dupie. Pięknie.. Chciałabym wszystko cofnąć. I pomyśleć, że to o taką drobnostkę! Idiotka ze mnie. Korzystając z tego, że nie było Lewego, a ja nie mogłam uspokoić swoich drgających z niecierpliwości nóg, poszłam się wykąpać. Ta, ciepła woda, wanna z hydromasażem.. powinno mi pomóc. Nie mogłam doczekać się powrotu Lewandowskiego. Chciałam mu wszystko powiedzieć, przeprosić..  

***

Wyszłam z łazienki w koszulce BVB. Ta godzina minęła, a jego wciąż nie było.. włączyłam telewizor i wygodnie położyłam się na dwuosobowym łóżku. Latałam bezczynnie po kanałach. O tej godzinie trudno było o coś fajnego. Po raz 82653285 leciała powtórka meczu Borussia – Real. Okej, jeśli nie ma nic innego.. znużyło mnie..

Szłam właśnie długim, bardzo długim korytarzem. Nie było końca tej wędrówki. Byłam zdezorientowana, nie wiedziałam gdzie tak naprawdę idę. Serce waliło mi jak młotem, bo kiedy się odwracałam, to wszystko zmieniało się w czarną nicość. Nie wiedziałam, czy ona mnie goni, czy też nie, ale czułam się strasznie. Ale wtedy przede mną pojawiło się światełko. Takie światełko od lampki. Moje serce się uspokoiło. Zupełnie nie odczuwałam już strachu. Nie bałam się, bo ujrzałam uśmiechniętego bruneta o niebieskich oczach. Na jego widok sama się uśmiechnęłam, zapominając o tym, że goni mnie czarne coś. Teraz biegłam właśnie przed siebie, żeby wpaść w objęcia przystojniaka. Nie interesowało mnie nic, tylko to, żeby do niego dobiec. Byłam pewna, że wszystko co złe skończy się z momentem, kiedy go dotknę. Dzieliło nas tylko kilka metrów. Dobiegłam do niego i rzuciłam mu się na szyję. Tak jak się spodziewałam, wszystko co złe zniknęło. Nie dotyczyło się już mnie. Byłam bezgranicznie szczęśliwa. Robert szepnął mi coś we włosy. Przytuleni szliśmy przed siebie.

- Bo ja chciałbym ci coś powiedzieć.. – zaczął.

Właśnie w tej chwili usłyszałam, że drzwi od pokoju otwierają się. Nie zdążyłam zastanowić się nad snem.  Z prędkością światła wstałam i obróciłam się do drzwi.

- Hej. – powiedziałam cicho i nieśmiało.

- Cześć. – usłyszałam w odpowiedzi.

- Słuchaj Robert… - zaczęłam bawiąc się skrawkiem koszulki. Był na mnie chyba zły. A raczej smutny. – Chciałam cię bardzo, ale to bardzo przeprosić. – zaczęłam. Stanęłam przed nim. Podniosłam wzrok. On uważnie się mi przyglądał. – Naprawdę nie wiem, co we mnie wstąpiło. Po prostu ten cały amok z mediami, z tym wszystkim.. Nie wytrzymałam. I przykro mi, że właśnie ty na tym ucierpiałeś. Że w ogóle ktoś ucierpiał. A w szczególności ty. Bardzo mi na tobie zależy, nie chcę, żebyś był na mnie zły. Za dwa dni już mecz, nie chcę, żeby cokolwiek co dzieje się tutaj, wpłynęło na to co jest na boisku. Bo czasem trudno powstrzymać emocje. – kończąc swój monolog złapałam go za ręce. Taki impuls. – Gniewasz się mocno? – spytałam patrząc w jego niebieskie oczy.

- Nie, już wcale się nie gniewam, grubasku. – powiedział czule i przytulił mnie. Odetchnęłam głęboko. Nienawidziłam się z kimś kłócić, a tym bardziej z kimś na kim mi tak zależy. – Ja też powinienem cię przeprosić.

- Nie masz za co, to ja głównie zawiniłam. – powiedziałam. Biliśmy niebezpiecznie blisko siebie. Lewy zwalczał jeszcze tą odległość. Po chwili poczułam nieśmiałe dotknięcie na moich wargach. Było to bardzo delikatnie i.. słodko. Po chwili odsunęliśmy się delikatnie od siebie.

- Przepraszam.. Nie powinienem. – szepnął.

- Nie masz za co. – uśmiechnęłam się nieśmiało do niego. Nie powinienem? Marzyłam o tej chwili, a on wyjeżdża mi z "nie powinienem"?  Zdjęłam swoje ręce z jego umięśnionego torsu. Przez ten krótki pocałunek poczułam się cholernie szczęśliwie i bezpiecznie. Ta, szkoda tylko, że trwało to sekundę. 

- Okej, ja idę do łazienki jeszcze raz się odświeżyć. – powiedział z uśmiechem. – Jutro muszę wstać, bo trening.. Jak to szybko minęło. Już za dwa dni rozpoczęcie Euro. Nawet jeśli przegramy, to i tak będzie to dla mnie najpiękniejsze mistrzostwa jakie mógłbym sobie wyobrazić… - powiedział, zmieszany lekko i unikając mojego wzroku poszedł do łazienki. Ja nie wiedząc co myśleć walnęłam się na łóżko. Ciągle na swoich ustach czułam jego słodki pocałunek.. poczułam, że jest mi zimno. Robert wchodząc wpuścił trochę chłodnego, ale świeżego powietrza. Nie zostało mi nic innego niż przykrycie się.  Kiedy poczułam miłe ciepło, przypomniał mi się dom. Wtedy pierwszy raz podczas pobytu tutaj zatęskniłam. Tak mocno, że aż miałam ochotę płakać. Nie wiem to pewnie przez to wszystko.. Brakowało mi pocieszania mamusi, przytulenia tatusia.. Poczułam się, jakbym była na koloni.. Przypomniał mi się sen. Niby tylko sen, ale co miał oznaczać? Jakoś bardzo emocjonująco do niego podeszłam. Cały czas przed oczami miałam jego uśmiechniętą twarz i to uczucie, które opętało mnie, kiedy do niego dobiegłam. Wszystko co złe skończyło się z momentem, kiedy go dotknęłam i wiedziałam, że był blisko. Tak, uświadomiłam sobie, że tak właśnie jest naprawdę. Kiedy on jest blisko, praktycznie niczym się nie denerwuję, to co mnie męczy – odbiega gdzieś. Wróci dopiero wtedy, kiedy go nie ma. Ale kiedy z nim jestem, oczywiste jest, że niczym takim nie zakrzątam sobie głowy. Boże, Kochańska czemu musiałaś pakować się w coś takiego? – myślałam, nie wierząc w to uczucie, które mnie ogarniało, gdy Robert był ze mną. Nie byłam pewna, czy dam radę być z kimś takim jak Lewandowski. Czy mam tyle siły, żeby przeżyć codzienne stresy związane ze sławą ukochanego? Jedno wiedziałam na pewno -  byłam z nim strasznie szczęśliwa. A raczej nie z nim, ale obok niego… Wtedy z łazienki wyszedł Lewy i od razu zobaczył, że ze mną jest nie tak.

- Co się dzieje? – zapytał jak zawsze, kiedy miałam zły humor. Położył się obok mnie.

- Zatęskniłam za domem. Tym spokojem, rodzicami, swoim pokojem.. Tym wszystkim – wyliczyłam smutno. W sumie to go nie kłamałam, bo początkowo właśnie o tym rozmyślałam. A że potem się coś zmieniło, to już inna sprawa..  – Mogę się do ciebie przytulić? – spytałam.

- Byłbym głupi, gdybym ci nie pozwolił – powiedział z uśmiechem i rozłożył ramie. Położyłam głowę na jego klatce piersiowej i zamknęłam oczy. Równomierne głaskanie Roberta po moim ramieniu koiło nerwy.

- Głupi to i może jesteś..  Mogę tak zostać? – spytałam podnosząc głowę. On się tylko uśmiechnął.

- Jasne. – odpowiedział.

- O której wstajesz? – zadałam pytanie zmęczona już lekko.

- O 8.30.

- Okej, a jest 23.30, nie ma to jak wyspanie. – westchnęłam uśmiechając się.

- Ale ty nie musisz wstawać tak wcześnie. – szepnął z uśmiechem. – Postaram się nie obudzić..

- No chyba żartujesz, głupolu! Myślisz, że tak łatwo ci odpuszczę? Będziesz musiał się jeszcze trochę ze mną pomęczyć – zaśmiałam się cicho.  – Nie ma możliwości, żeby mnie tam nie było. Masz mnie obudzić, rozumiesz? – spytałam, a raczej nakazałam mu.

- Tak jest. Skoro chcesz iść na trening, to powinnaś już iść spać, kochana. – zaśmiał się. – Dobranoc. – powiedział.

- Branoc. – odparłam. Słuchając jego równomiernego oddechu i bicia jego serca szybko zasnęłam. 

______________________________

Cały rozdział to rozmyślenia Kochańskiej o Robercie. Nie no spoko, trochę nudy i monotonni musi być -.- I wybaczcie też za długość, ale tak jakoś wyszło :c No i z tego miejsca chcę wam Z CAŁEGO SERDUCHA PODZIĘKOWAĆ ZA TO, ŻE CZYTACIE TE MOJE WYPOCINY I ŻE JE KOMENTUJECIE! Jest to niesamowite uczucie, kiedy wiem, że to co robię i piszę komuś się podoba! Przynajmniej wiem na czym stoję i wiem, że mam tutaj ludzi, którzy lubią to co  tutaj piszę. Zdaję sobie sprawę, że nie jest to idealne, ale cóż. Z każdym rozdziałem staję się bardziej doświadczona. Ten blog piszę między innymi dlatego, żeby odciągnąć Was od codzienności, tych problemów i monotonni. Mam nadzieję, że to się dzieje i choć trochę zapomnicie przez tą chwilę spędzoną tutaj o tym wszystkim co się dzieje wokół.. że pojawi się uśmiech na Waszej twarzy c: Dobra, kończę, bo mogłabym tak pisać i pisać i nic z tego nie wynika :) JESTEŚCIE WSPANIALI! ♥

P.S powstała nowa zakładka, gdzie możecie pochwalić się swoimi cudeńkami :D Odsyłam Was do niej, bo jest mi łatwiej ogarnąć te wszystkie " zaproszenia " :)