Rozdział 9.

- Z tobą? Z reguły nie robię tego, żeby nie wiem.. Tylko muszę kogoś naprawdę kochać.. Przynajmniej ja tak to odczuwam..

- Ja też. – wtrącił Robert.

- Ale dla ratowania Vanessy? Z tobą mogłabym się zgodzić. – uśmiechnęłam się, kiwając głową.

- A z kim innym nie? – spytał. Widać było, że jest zadowolony z tego, że jest wybrańcem.

- Nie bardzo. Nie umiem tego wyjaśnić. I do tego zadałeś 2 pytania, więc ja też mam prawo do 2. – powiedziałam wesoło. – Jak długo możesz wytrzymać bez seksu? – spytałam prosto z mostu.

- Anka nauczyła mnie wstrzemięźliwości, bo bywała u mnie rzadko, więc chyba sporo. Ale jak jestem w związku z piękną dziewczyną, to jak tak można? – zaśmiał się. – Czy..

- Halo, jeszcze jedno dla mnie! – machnęłam palcem przed jego oczami. – Czy lubisz przebieranki w łóżku? – na to pytanie Lewandowski wybuchnął śmiechem.

- Interesuje cię to?

- Bardzo.

- No to zależy jakie masz na myśli. – powiedział. – Ale to nie jest konieczne.

- Aha, no to teraz ty. – uśmiechnęłam się szeroko.

- Jak zaczęłaś z tej beczki, no to masz. Czy kiedykolwiek przebierałaś się wieczorem dla jakiegoś faceta?

- Żaden nie był tego wart. – powiedziałam krótko. – Więc nie. Jesteś bardziej romantyczny, niż szalony w łóżku, prawda? – przymrużyłam jedno oko.

- Chyba tak. Ale zależy od partnerki. Wolę te romantyczniejsze noce, no ale jak ona ma ochotę zaszaleć, no to da się coś zrobić. – zaśmiał się. – Nie wierzę, że tak swobodnie sobie rozmawiamy o tym..

- A to źle? – zapytałam szybko.

- Nie, nie. Właśnie bardzo dobrze. – uśmiechnął się. – A ty wolisz szaleć? – uniósł brew.

- Rzadko. – uśmiechnęłam się. – Pocałowałbyś ją na pierwszej randce?

- Zależy od niej. Jeśli by tego chciała, to delikatny pocałunek może być. – uśmiechnął się.

- Ale jesteśmy podobni w tych sprawach.. – zaśmiałam się cicho.

- No fakt, też to zauważyłem. – skwitował z uśmiechem. – A mnie cały czas zastanawia ten gość. Jak ma na imię? – zapytał, patrząc na mnie, a ja nie wiedziałam co odpowiedzieć. Odchrząknęłam i poprawiłam pozycje. Lewy zaczął bawić się sznurkami od mojej/jego bluzy.

- Wiesz co?  Powiem ci. Ale stawiam warunek. – odpowiedziałam po chwili, znajdując super sposób, z którego byłam zadowolona.

- Słucham. – odparł lekko niezadowolony, ze nie powiem mu tego od razu.

- Powiem ci po WYGRANYM meczu z Grecją. Jeśli wygracie, powiem ci. Jeśli nie, no to nie.

- Co? Tylko nie to.. – spuścił głowę, udając, że płacze.

- No co jest? Czyżbyś nie wierzył w naszą polską reprezentacje? – zaśmiałam się, patrząc na niego.

- Nie no wierzę.. znaczy teraz to już nie wiem. A co jeśli będzie remis?

- Jeśli będzie remis no to.. – zastanowiłam się. – No to też ci powiem, ale musisz wziąć udział w tym remisie, a więc strzelić chociażby jedną bramkę. – odpowiedziałam z uśmiechem.

- No okej.. Ale obiecujesz, że powiesz? – podniósł głowę i spojrzał na mnie niepewnie.

- Obiecuję. – powiedziałam z dwoma złączonymi palcami. – Dobra teraz moja kolej..

- Ejej, nie odpowiedziałaś na moje pytanie, więc zadaję jeszcze raz! – teraz on mnie złapał.

- No dobra, niech ci będzie. – powiedziałam udając obrażoną. On tylko palcem uderzył mnie w nos.

- A więc.. Gdyby teraz ten Janek przyszedł do ciebie z kwiatami, przeprosił i w ogóle, to wróciłabyś do niego? – zapytał. On chyba go nie znał. Nie wiedział jak on jest.

- Nie. – odpowiedziałam.

- Dlaczego? – nie bardzo wiedział, czemu bez żadnego zastanowienia krótko odpowiedziałam.

- No dobra, ty zwierzyłeś mi się z Anką, to ja mogę z Jankiem. Oni powinni być razem, są sobie równi. – zaczęłam. Nigdy z nikim nie chciałam rozmawiać o tym co zrobił mi Janek, ale rozmawiając z Robertem czułam, że on nikomu nie powie i to zostanie między nami. – Byliśmy szczęśliwą parą. Poznaliśmy się w szkole, zawsze mi się podobał, a ja jemu. Znajomi nas spyknęli i wyszło, że po kilku tygodniach oficjalnie byliśmy parą. Byłam szczęśliwa, że w końcu znalazłam swoją miłość. Mogłam latać nad ziemią z radości. Janek zawsze mówił mi, że mnie kocha, a ja mu się odwdzięczałam. Poznałam jego rodziców, a on moich. Po roku chodzenia ze sobą Janek postanowił, że jak skoro tak długo ze sobą jesteśmy to powinniśmy iść z sobą do łóżka.. Ja nie bardzo chciałam, wolałam jeszcze poczekać. Ale on nalegał i nalegał. Po kilku tygodniach oznajmiłam mu, że się zgadzam. Było to dla mnie ważne, bo to miał być mój pierwszy raz.. Nie byłam z tego zadowolona, ale stało się. Po kilku tygodniach po tym.. Postanowiłam do niego pójść. Nie wiedział o tym, chciałam zrobić mu niespodziankę. – spojrzałam na Lewego. Słuchał z uwagą i skupieniem. – Pewnie domyślasz się co tam zastałam. Zatęsknił za swoją byłą. – uśmiechnęłam się szyderczo. – Najbardziej bolało to, że to właśnie on był TYM, a on okazał się… takim..

- Idiotą. – dokończył Robert. – Ze zwierzeniami jesteśmy kwita, dziękuję, że to nie działało w jedną stronę i ty też mi to opowiedziałaś. Okazuje się, że byliśmy nieszczęśliwi w ten sam sposób.. – uśmiechnął się blado.

- Dobra, bo mącimy tu smutami. Co się stało, to się nie odstanie, teraz coś weselszego. – uśmiechnęłam się do chłopaka. – Powiedz mi, czy twoja mama kiedykolwiek przyłapała cię na czymś, czego nie powinna zobaczyć? – w odpowiedzi usłyszałam śmiech Roberta.

- Nie przypominaj mi o tym.. – powiedział, śmiejąc się. – Kiedyś był u mnie kolega, byliśmy chyba w 3 klasie podstawówki. On od swojego starszego brata wziął świerszczyki. – spojrzał na mnie. – Wiesz o co chodzi?

- Ta, gazetki z fajnymi obrazkami. – zaśmiałam się.

- Dokładnie. No i jak wszyscy koledzy się tym zachwycali, no to pooglądaliśmy trochę sobie. Było spoko, dopóki nie wparowała moja mama z informacją, że obiad jest już gotowy.. – pokręcił głową, śmiejąc się cały czas.

- I co powiedziała na to? – spytałam zaciekawiona.

- Że to nie są chyba gazetki dla nas. Spytała też skąd je mamy i kazała nam je oddać. Nigdy nie zapomnę tego wstydu..

- To niezły gagatek z ciebie był! Wspominacie to czasami? – spojrzałam na niego.

- Ta, ostatnio w niedzielę na obiedzie Mila z tym wyskoczyła. Szkoda tylko, że to był mega rodzinny i bardziej oficjalny obiad z 20 ciotkami, wujkami i tak dalej. – powiedział zrezygnowany z życia. – To był drugi raz, kiedy znowu zawstydziłem się tak, że szok. – zaśmiał się. – A ty miałaś jakieś takie przygody?

- Można tak powiedzieć. Byłam wtedy na działce z Van i dwoma kuzynami. Było to jak miałyśmy chyba po 14 lat. Ness znalazła jednego papierosa w kieszeni u taty. Poszliśmy do sadu i zapaliłyśmy tego papierosa. Na zmianę pociągałyśmy. Niedobry był, ale wtedy o tym wcale nie myślałam. Przynajmniej teraz wiem, ze nigdy go już nie spróbuję – zaśmiałam się. – No ale Van zaczęła machać ręką czy coś.. W końcu wyszło na to, że podpaliła kawałek krzaczka, który był obok. Był mały i ogień dosyć szybko go pochłaniał. Wtedy wpadłyśmy w panikę i zawołałyśmy „ pomocy! Pali się!”. Nasi rodzice przybiegli szybko z wodą i zgasili ten krzaczek. Ale wyszło skąd był ten pożar, bo obok był niedopałek papierosa. Miałyśmy szlaban na tydzień i nie mogłyśmy się spotykać.. – pokręciłam głową wspominając całe to zdarzenie. – To było straszne.. – razem z Lewym zaczęliśmy się śmiać.

- Nie chcę nic mówić, ale jest już po 2.. – zaczął Robert patrząc na zegarek.

- Co? Już?! Ale zleciało! Dobra, chodźmy już. Te pijaki chyba skończyły dawać koncert. – zaśmiałam się.

- Mam nadzieję. – powiedział piłkarz i ruszyliśmy do hotelu. Oczywiście znowu zaczęliśmy się popychać, podkładać nogi, ganiać się i tak dalej. Niczym dzieci. Właśnie zamierzaliśmy wejść do środka. Pchnęliśmy szklane drzwi, ale one nic.

- Co jest? – spytałam patrząc na Roberta.

- Zamknęli.. Pewnie myśleli, że wszyscy są w środku, bo nie mieli siły już nigdzie wychodzić. Jak wychodziliśmy nikogo tam nie było, bo pewnie ogarniali stołówkę na śniadanie. Nie było szans, żeby wiedzieli, że wychodzimy. – Lewy zapukał mocno w drzwi i przybliżył się do szyby. – Nikogo nie ma. Pewnie już śpią.

- I co teraz? – zapytałam. Nie chciałam spać na dworze. Robertowi chyba też się nie kwapiło.

- Mam pomysł.. – zaczął.

_______________________________

Przepraszam..Ten rozdział to trochę takie flaki z olejem ;c Ale chciałam, żebyście poznali trochę bliżej bohaterów. No, i jest to wstęp do malutkiej przygody Wiki i Lewego. Dziękuję raz jeszcze za wszystkie komentarze i mam nadzieję, że będzie ich WIĘCEJ! Do następnego ( a będzie on niedługo ) i buziaki:***